Een hogedrukgebied overschouwt ons kleine Belgenlandje.
Een mooie, koude winterige herfstdag is het decor van een weerzinwekkend besef hoe mooi het leven wel kan zijn. Terwijl de zon haar best doet om het zo aangenaam mogelijk te maken, gaat het leven zijn gewone gangetje. De vogeltjes fluiten alsof het maart is, en ze al op zoek zijn naar een partner om een nestje te maken. Dit zijn de momenten die de lange winter weer een stukje korter doen duren.
Dat wou ik even zeggen.
Stilte.
donderdag 13 december 2007
maandag 10 december 2007
Kosmopol
Eerst een kerstmarkt, met bijhorende Gary Hagger. Dé manier om je zenuwen de baas te kunnen.
Aangezien er blijkbaar druk geflyerd geweest is, was er meer volk dan de vorige keren. Ik mocht zelfs aanschouwen dat er volk recht stond. Een moeilijk publiek, een heel moeilijk publiek. Maar moeilijk gaat ook, heeft een oude Griekse schone ooit gezegd. Zeker in het begin van mijn set was het sleuren, maar meer op het einde waren er wel wat lachjes aanwezig. Conclusie: Mijn beste materiaal zit achteraan, wat ik al wist, en het begin wordt snoeien. Ik kreeg voor de eerste keer een drive om te spelen, door de reactie van het publiek. Grootste probleem nog steeds: de mensen de tijd geven om te lachen. Ik moet ze de kans geven om de mop te snappen. Volgende keer beter, al zeg ik het zelf.
De volgende keer zal evenwel na het steeds terugkerend en blijvend kwaad zijn, wat men ook examens pleegt te noemen.
Spijtig genoeg gaat er een periode van quarentaine starten, maar je kan me nog steeds bereiken via het medium Maria Duval!!
(vergeet je Print Screen niet!)
koen
Aangezien er blijkbaar druk geflyerd geweest is, was er meer volk dan de vorige keren. Ik mocht zelfs aanschouwen dat er volk recht stond. Een moeilijk publiek, een heel moeilijk publiek. Maar moeilijk gaat ook, heeft een oude Griekse schone ooit gezegd. Zeker in het begin van mijn set was het sleuren, maar meer op het einde waren er wel wat lachjes aanwezig. Conclusie: Mijn beste materiaal zit achteraan, wat ik al wist, en het begin wordt snoeien. Ik kreeg voor de eerste keer een drive om te spelen, door de reactie van het publiek. Grootste probleem nog steeds: de mensen de tijd geven om te lachen. Ik moet ze de kans geven om de mop te snappen. Volgende keer beter, al zeg ik het zelf.
De volgende keer zal evenwel na het steeds terugkerend en blijvend kwaad zijn, wat men ook examens pleegt te noemen.Spijtig genoeg gaat er een periode van quarentaine starten, maar je kan me nog steeds bereiken via het medium Maria Duval!!
(vergeet je Print Screen niet!)
koen
vrijdag 7 december 2007
Grote Prijs Koen Begint
Aan alle mensen op deze aarde,
stilaan telt de teller verder, en stilaan komt de duizend dichterbij.
Wie de duizendste bezoeker is: Neem een screenshot met Prnt Scrn, uwe gsm of de Hubble-telescoop. Stuur me het door (koenmuylaert@hotmail.com) en wacht in spanning af. En verwacht je aan een magistrale Koen Begint-prijs.
En weet dat ook ik Photoshop ken, dus wee aan de bedriegers. Misschien dat er een troostprijs komt voor nummer duizend-en-één, dat hangt af van de prachtige mail die je stuurt.
Voor de mensen die er niet in slagen het magistrale nummer 1000 te wezen: als je braaf bent komt er misschien wel een 2000 te voorschijn.
in opdracht van de jury,
Koen
stilaan telt de teller verder, en stilaan komt de duizend dichterbij.
Wie de duizendste bezoeker is: Neem een screenshot met Prnt Scrn, uwe gsm of de Hubble-telescoop. Stuur me het door (koenmuylaert@hotmail.com) en wacht in spanning af. En verwacht je aan een magistrale Koen Begint-prijs.
En weet dat ook ik Photoshop ken, dus wee aan de bedriegers. Misschien dat er een troostprijs komt voor nummer duizend-en-één, dat hangt af van de prachtige mail die je stuurt.
Voor de mensen die er niet in slagen het magistrale nummer 1000 te wezen: als je braaf bent komt er misschien wel een 2000 te voorschijn.
in opdracht van de jury,
Koen
woensdag 5 december 2007
maandag 3 december 2007
grillen
Ze hadden het gezegd. Zowel Frank als Sabine als Jill als Frank had het gezegd. De radio had het gezegd. De TV had het gezegd. De krant had het gezegd. Mijn mama had het gezegd.
Het ging stormen.
Maar een student dient nu eenmaal zijn plicht te vervullen en de schoolbanken te vervuilen. Met de fiets onder mjijn derrière trotseerde ik moeder Natuur. Dat had ik niet mogen doen. Bij elke trap kreeg ik een slag terug, harder dan ooit voorheen. De wind nam me op en trok me van mijn fiets. Krampachtig hield ik mijn stuur vast, maar uiteindelijk moest ik noodgewongen ondergaan wat de wind met me van plan was. Ik werd tegen een boom gesmeten en bestookt met hagel. Ik wou dekking zoeken onder een afdak, maar wederom werd ik tegen een daar neergepootte container vol etensresten gesmakt. Mijn vest werd losgerukt, en mijn schoenen werden zwembaden. Toen ik over de straat werd gesleurd raakte ik de bumper van een voorbijslippende auto. Ik kwam tot stilstand in de goot van de gentse binnenstad. Liters water tuimelden naar beneden. Kilo's hagel beukten zich in mijn lichaam zodat ik niets anders kon dan het ondergaan. Ik trok ineen, rillend en bevend van de kou, kletsnat over heel mijn lijf. Ik zag blauw van overal tegenaan te vliegen. Net als ik dacht dat het gedaan was begon de hevigste regenbui die ik ooit gevoeld heb. De wind stak terug op en ik bereidde me voor op het ergste.
Mijn mama zette de ventilator af en wreef over mijn gezicht met een washandje.
"Het is niets, je hebt een nare droom gehad."
Het ging stormen.
Maar een student dient nu eenmaal zijn plicht te vervullen en de schoolbanken te vervuilen. Met de fiets onder mjijn derrière trotseerde ik moeder Natuur. Dat had ik niet mogen doen. Bij elke trap kreeg ik een slag terug, harder dan ooit voorheen. De wind nam me op en trok me van mijn fiets. Krampachtig hield ik mijn stuur vast, maar uiteindelijk moest ik noodgewongen ondergaan wat de wind met me van plan was. Ik werd tegen een boom gesmeten en bestookt met hagel. Ik wou dekking zoeken onder een afdak, maar wederom werd ik tegen een daar neergepootte container vol etensresten gesmakt. Mijn vest werd losgerukt, en mijn schoenen werden zwembaden. Toen ik over de straat werd gesleurd raakte ik de bumper van een voorbijslippende auto. Ik kwam tot stilstand in de goot van de gentse binnenstad. Liters water tuimelden naar beneden. Kilo's hagel beukten zich in mijn lichaam zodat ik niets anders kon dan het ondergaan. Ik trok ineen, rillend en bevend van de kou, kletsnat over heel mijn lijf. Ik zag blauw van overal tegenaan te vliegen. Net als ik dacht dat het gedaan was begon de hevigste regenbui die ik ooit gevoeld heb. De wind stak terug op en ik bereidde me voor op het ergste.
Mijn mama zette de ventilator af en wreef over mijn gezicht met een washandje.
"Het is niets, je hebt een nare droom gehad."
dinsdag 27 november 2007
mandje
Gisteren de grote overwinnaar geweest.
Toen ik gisterenavond de Delhaize binnenliep, bespiedden mijn ogen een lege plek op de plaats waar anders de hele mandjesvoorraad je staat aan te grijnzen. Lenig als een kat begin ik alle kassa's af te lopen op zoek naar een mandje. Nergens was er ook maar één vrij mandje te bespeuren. Paniek alom. Maar toen het eerste mandje vrij kwam, ik had me weeral eens strategisch gepositioneerd, greep ik met een pantersprong het mandje vast. Voor de grijpgrage handen van andere Delhaize-bezoekers. Het overwinningsgevoel droop van me af, gelukwensen overspoelden mijn hele lichaam, de heilzaamheid daalde neer. Tot er een nieuw mandje vrij kwam, en de verliezers dat maar al te graag beet namen.
Zo ontstaan er elke minuut nieuwe helden, die zoals steeds het onmogelijk mogelijk maken. Hou hen steeds in gedachten, want zij zijn het, die jou een minuut extra langer laten wachten op een vrij Delhaize-mandje.
Toen ik gisterenavond de Delhaize binnenliep, bespiedden mijn ogen een lege plek op de plaats waar anders de hele mandjesvoorraad je staat aan te grijnzen. Lenig als een kat begin ik alle kassa's af te lopen op zoek naar een mandje. Nergens was er ook maar één vrij mandje te bespeuren. Paniek alom. Maar toen het eerste mandje vrij kwam, ik had me weeral eens strategisch gepositioneerd, greep ik met een pantersprong het mandje vast. Voor de grijpgrage handen van andere Delhaize-bezoekers. Het overwinningsgevoel droop van me af, gelukwensen overspoelden mijn hele lichaam, de heilzaamheid daalde neer. Tot er een nieuw mandje vrij kwam, en de verliezers dat maar al te graag beet namen.
Zo ontstaan er elke minuut nieuwe helden, die zoals steeds het onmogelijk mogelijk maken. Hou hen steeds in gedachten, want zij zijn het, die jou een minuut extra langer laten wachten op een vrij Delhaize-mandje.
vrijdag 23 november 2007
Maite
Het was al 08.27 toen de laatste stralen van de straatlamp door de venster priemden, en verstoten werden door de eerste zonnestralen. Langzaam trok ik me recht uit mijn bedstede en wreef ik de vermoeidheid uit mijn morgenkijkers. De deur van de badkamer verschafte me een weg naar de ochtendlijke aanschouwing van mijn tronie. Al 20 jaren verscheen daar steeds hetzelfde gezicht, teneerkijkend over zijn levensbeeld. Secondenlang staarden ze mekaar aan, alsof ze elke gelijkenis en verschil wilden ontdekken. De spanning was te snijden, en elk moment werd een uitspatting verwacht, toen 'Maite met het nieuws' soelaas bracht. Ook het weer kwam door de radiospeler gekropen, en met een blik door het vensterraam vergewiste ik me van wat Maite me vertelde. Een mistroostige novemberdag diende zich aan. Druilerige regen plenste neer op de filerijdende auto's. Het leek alsof het gezicht van de bestuurders het weer naspeelde. Eenzaam en alleen wachtten ze allemaal om verder te trekken. Dieper de benevelde stad in. Ik trok mijn vest aan en zette me op mijn fiets. Zij aan zij reed ik samen met de wagens de stad in.
zaterdag 17 november 2007
klein schuimpje
Er was eens, heel lang geleden, een grote groep kinderen, die samen met de meester op stap gingen. Samen gingen ze naar een dorp, heel ver hiervandaan, Wetteren genaamd. Daar gingen ze een bezoekje brengen aan oma Recticel. Speciaal voor die gelegenheid, had oma schuimpjes gebakken. Al 4 dagen was ze druk in de weer in haar keukentje, om de kindjes te plezieren. Maar op een bepaald moment viel oma in haar schuimpjes. Het grote schuimmonster had haar opgegeten, en nu zat oma in een heel moeilijke situatie, aangezien het in de buik van dat monster tot wel 150°C kon worden. Daarom namen de kindjes het schuimpjesmonster mee naar een hele grote hangar, waar de buik met oma in wat kon afkoelen. Toen de buik wat was afgekoeld, kwam jager Chris, die het monster doorzaagde, en de stukken monster opeen stapelde. De buik werd met een grote kraan opgenomen, en met een heel groot mes, sneed jager Chris laagje voor laagje van de buik. Al die laagjes werden gebruikt om tante koe zachtjes op te leggen. Toen de jager meer en meer van de buik wegsneed, kwam daar oma weer tevoorschijn, die nu haar best zou doen om 365 dagen zonder ongevallen door te brengen. Oma omhelsde de jager, gaf hem een dikke kus, en ze schuimden nog lang en gelukkig.
vrijdag 9 november 2007
op stap
Dinsdag zijn we naar Genencor gegaan. Om 13.15 zaten we allemaal op de bus die ons naar Brugge zou brengen. Het was een toffe rit, zeker toen de busschauffeur stilgevallen was. Juffrouw An wist heel goed de weg, en we waren heel snel op het bedrijf. Daar heeft een meneer die daar werkt ons uitleg gegeven over het bedrijf. Dat bedrijf maakt enzymen, juffrouw An zei dat we dat gezien hebben op school. Dat zijn dingetjes in je lichaam die je helpen met te eten.
We kregen ook oordopjes die we in onze oren moesten steken, en een hele grote bril om onze ogen te beschermen. Die oordopjes is wel moeilijk hoor, maar Katja heeft me geholpen, dank je wel! Wat een grote machines, en zo veel lawaai, een geluk dat we oordopjes hadden gekregen, anders gingen onze oren zeker pijn doen. Daar stonden hele grote dinges met een raampje in waar we mochten doorkijken. Wat groot! Er was ook een hele grote kamer met allemaal computers, maar dat verstond ik niet allemaal, omdat de meneer die de uitleg gaf een beetje te ver stond. We moesten heel veel trappen oplopen en aflopen, Bert zijn benen begonnen al pijn te doen, maar bij mij niet hoor, ik kan daar tegen. Toen de meneer zei dat het gedaan was, moesten we die grote bril teruggeven, voor de andere kindjes die zouden komen. De oordopjes mochten we houden, dat was heel lief van de meneer. Bert moest naar het toilet, en daarom moesten we nog een beetje wachten om te vertrekken, maar dat vond ik niet erg. Op de bus hebben we veel gelachen. We hebben ook Fanta gekregen, dat was heel lekker. Juffrouw An heeft daar voor gezorgd. En zo was het een toffe dag. Moe maar voldaan keerden we tevreden terug.
We kregen ook oordopjes die we in onze oren moesten steken, en een hele grote bril om onze ogen te beschermen. Die oordopjes is wel moeilijk hoor, maar Katja heeft me geholpen, dank je wel! Wat een grote machines, en zo veel lawaai, een geluk dat we oordopjes hadden gekregen, anders gingen onze oren zeker pijn doen. Daar stonden hele grote dinges met een raampje in waar we mochten doorkijken. Wat groot! Er was ook een hele grote kamer met allemaal computers, maar dat verstond ik niet allemaal, omdat de meneer die de uitleg gaf een beetje te ver stond. We moesten heel veel trappen oplopen en aflopen, Bert zijn benen begonnen al pijn te doen, maar bij mij niet hoor, ik kan daar tegen. Toen de meneer zei dat het gedaan was, moesten we die grote bril teruggeven, voor de andere kindjes die zouden komen. De oordopjes mochten we houden, dat was heel lief van de meneer. Bert moest naar het toilet, en daarom moesten we nog een beetje wachten om te vertrekken, maar dat vond ik niet erg. Op de bus hebben we veel gelachen. We hebben ook Fanta gekregen, dat was heel lekker. Juffrouw An heeft daar voor gezorgd. En zo was het een toffe dag. Moe maar voldaan keerden we tevreden terug.
zondag 4 november 2007
ramptoerist
Zijn we niet allemaal een klein beetje sensatie-gevoelig, medelijdenloos en curieus?
Aangezien gisteren mijn jongste broer moest optreden in het conservatorium van Gent (jawel!), bevonden we ons gisterenavond logischerwijs op die welgekende E40. Lekker dieselverbrandend tjoften we Aalst voorbij toen die attractieve onderbreekster-stem ons op een kordate maar tevens zeer milde en vriendelijke wijze wist te verblijden met de informatie dat er een ongeval was gebeurd ter hoogte van Erpe-Mere.
Dat had ze niet mogen zeggen.
De 4 pinkers werden opgezet, en de vijfde versnelling werd even verlaten. Langzaam vertraagden al die gegalvaniseerde vierwielers om aan te schuiven bij de groeiende rij wachtenden. De eerste versnelling kreeg werk en zachtjes schuivend vervolgden we gestaag onze weg. Blauwe lichtjes die aan- en uitsprongen verwittigden ons dat 'we moesten opletten, want het is hier ergens gebeurd'. En eindelijk bereikten we de plaats des onheils. Stukken benen en armen, liters bloed op de rijbaan, verwrongen vangrails en verhakkelde autowrakken, geknelde bestuurders werden op het nippertje bevrijd voor de resten van de auto's ontploften. Dit alles brandde zich op ons netvlies, getraumatiseerd voor ons hele leven.
Vergeet het maar, op de pechstrook stonden welgeteld één ambulance, één gekneusde bumper, één auto op zijn dak (woooow), 6 personen, en één gevarendriehoek. Zelfs geen MUG-wagen, 2 brandweerwagens of ziekenhuishelikopter. Niet eens een ploeg van het VRT-laatavond Journaal of van de Streekkrant.
File, dat komt omdat er te veel auto's zijn, of omdat er een wegversperring is, zoals na een ongeval. Hier lag er niets op de baan, de zon scheen, en de radio stond op. En toch vertraagde iedereen. Er was niets ergs gebeurd, maar toch wou iedereen het zien. En zo ontstaat dan de zogenaamde kijkfile.
Ligt dat in onze bloeddorstige natuur, ons sensatie-gerichte maatschappij of ons ramptoeristisch kantje? We stoppen niet om te helpen, maar om eens naar de miserie van iemand anders te kijken. Want zo zijn we allemaal.
Dan gewoon doorgereden, en onze weg vervolgd al was er niets gebeurd. Een nieuw bloederig verhaal heeft zich achteraan ons geheugen genesteld, naast de dagelijkse Rudi Vranckx-reportages.
Denk eens na over onze natuur, het fenomeen kijkfiles, en de genante scenes die je beleeft als jij op de pechtstrook staat. Want het is nog altijd beter te kijken dan gekijkt te worden.
koen, kijkend
Aangezien gisteren mijn jongste broer moest optreden in het conservatorium van Gent (jawel!), bevonden we ons gisterenavond logischerwijs op die welgekende E40. Lekker dieselverbrandend tjoften we Aalst voorbij toen die attractieve onderbreekster-stem ons op een kordate maar tevens zeer milde en vriendelijke wijze wist te verblijden met de informatie dat er een ongeval was gebeurd ter hoogte van Erpe-Mere.
Dat had ze niet mogen zeggen.
De 4 pinkers werden opgezet, en de vijfde versnelling werd even verlaten. Langzaam vertraagden al die gegalvaniseerde vierwielers om aan te schuiven bij de groeiende rij wachtenden. De eerste versnelling kreeg werk en zachtjes schuivend vervolgden we gestaag onze weg. Blauwe lichtjes die aan- en uitsprongen verwittigden ons dat 'we moesten opletten, want het is hier ergens gebeurd'. En eindelijk bereikten we de plaats des onheils. Stukken benen en armen, liters bloed op de rijbaan, verwrongen vangrails en verhakkelde autowrakken, geknelde bestuurders werden op het nippertje bevrijd voor de resten van de auto's ontploften. Dit alles brandde zich op ons netvlies, getraumatiseerd voor ons hele leven.
Vergeet het maar, op de pechstrook stonden welgeteld één ambulance, één gekneusde bumper, één auto op zijn dak (woooow), 6 personen, en één gevarendriehoek. Zelfs geen MUG-wagen, 2 brandweerwagens of ziekenhuishelikopter. Niet eens een ploeg van het VRT-laatavond Journaal of van de Streekkrant.
File, dat komt omdat er te veel auto's zijn, of omdat er een wegversperring is, zoals na een ongeval. Hier lag er niets op de baan, de zon scheen, en de radio stond op. En toch vertraagde iedereen. Er was niets ergs gebeurd, maar toch wou iedereen het zien. En zo ontstaat dan de zogenaamde kijkfile.
Ligt dat in onze bloeddorstige natuur, ons sensatie-gerichte maatschappij of ons ramptoeristisch kantje? We stoppen niet om te helpen, maar om eens naar de miserie van iemand anders te kijken. Want zo zijn we allemaal.
Dan gewoon doorgereden, en onze weg vervolgd al was er niets gebeurd. Een nieuw bloederig verhaal heeft zich achteraan ons geheugen genesteld, naast de dagelijkse Rudi Vranckx-reportages.
Denk eens na over onze natuur, het fenomeen kijkfiles, en de genante scenes die je beleeft als jij op de pechtstrook staat. Want het is nog altijd beter te kijken dan gekijkt te worden.
koen, kijkend
vrijdag 26 oktober 2007
sympathiek
Al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding.
Dit motto past uitermate bij de arrogantie die ik gisteren heb mogen ontmoeten. Impro-addicted als ik ben, ging ik gisteren samen met JBDM en EW de Lunatics aanschouwen in het Monasterium. Altijd casual gekleed als ik ben, ik ben dan ook een doordeweekse gewone jongen, net als mijn compagnons, waren we wel wat outliers die avond. Het Monasterium, een dertiende-eeuws klooster/begijnhof, is dan ook niet wat je verwacht op een simpele donderdagovand. En zeker het evenement en de aanwezige Armani-kostuums pasten niet bij mijn ietwat uitgerafelde jeans. Halloweenreceptie van de alumni van de Vlerick Management School. Het gehalte aan fils-à-papa's was nog nooit zo hoog geweest sinds de prijsuitreiking van Beursspecialist van het Jaar. Aangezien we niet op de uitnodigingslijst stonden, wat je wel kon verwachten, keken ze wel even raar toen we zeiden dat we 'gewoon' naar de Lunatics kwamen kijken en geen Master in Management and Finance in Oxford en Harvard hadden gevolgd.
Wat een geluk dat ik dat nog niet gevolgd heb, of ik zou niet de joviale en oersympathieke gast zijn die jullie niet kennen, maar wel een keiharde, zelfingenomen egotripper. Als mensen proberen het publiek te amuseren met een improvisatie-optreden en de Versace-plastronnen vertellen gewoon voort over de Manager van het Jaar die de Jury had omgekocht, dan krijg je goesting om de aangeboden versnapering 'met Emmentalerkaas en Roque-ham' hun richting uit te sturen. Chapeau voor de Lunatics van de avond (Katrijn, Stijn, Peter en Johan), die er toch het beste van gemaakt hebben.
Niettegenstaande de gekweekte antipathie, heb ik ze toch maar een fles Bref WC-eend afhandig gemaakt.
Het is eigenlijk wel grappig als je er over terugdenkt. Zij denken je te kunnen imponeren met hun dasspelden, en je staat ze in hun gezicht uit te lachen zonder dat ze het merken, ondanks de lessenreeks 'Lichaamstaal bij Onderhandelingen' die ze gevolgd hebben.
koen, doe me er AUB aan denken dat ik nooit Vlerick ga volgen.
Dit motto past uitermate bij de arrogantie die ik gisteren heb mogen ontmoeten. Impro-addicted als ik ben, ging ik gisteren samen met JBDM en EW de Lunatics aanschouwen in het Monasterium. Altijd casual gekleed als ik ben, ik ben dan ook een doordeweekse gewone jongen, net als mijn compagnons, waren we wel wat outliers die avond. Het Monasterium, een dertiende-eeuws klooster/begijnhof, is dan ook niet wat je verwacht op een simpele donderdagovand. En zeker het evenement en de aanwezige Armani-kostuums pasten niet bij mijn ietwat uitgerafelde jeans. Halloweenreceptie van de alumni van de Vlerick Management School. Het gehalte aan fils-à-papa's was nog nooit zo hoog geweest sinds de prijsuitreiking van Beursspecialist van het Jaar. Aangezien we niet op de uitnodigingslijst stonden, wat je wel kon verwachten, keken ze wel even raar toen we zeiden dat we 'gewoon' naar de Lunatics kwamen kijken en geen Master in Management and Finance in Oxford en Harvard hadden gevolgd.
Wat een geluk dat ik dat nog niet gevolgd heb, of ik zou niet de joviale en oersympathieke gast zijn die jullie niet kennen, maar wel een keiharde, zelfingenomen egotripper. Als mensen proberen het publiek te amuseren met een improvisatie-optreden en de Versace-plastronnen vertellen gewoon voort over de Manager van het Jaar die de Jury had omgekocht, dan krijg je goesting om de aangeboden versnapering 'met Emmentalerkaas en Roque-ham' hun richting uit te sturen. Chapeau voor de Lunatics van de avond (Katrijn, Stijn, Peter en Johan), die er toch het beste van gemaakt hebben.
Niettegenstaande de gekweekte antipathie, heb ik ze toch maar een fles Bref WC-eend afhandig gemaakt.
Het is eigenlijk wel grappig als je er over terugdenkt. Zij denken je te kunnen imponeren met hun dasspelden, en je staat ze in hun gezicht uit te lachen zonder dat ze het merken, ondanks de lessenreeks 'Lichaamstaal bij Onderhandelingen' die ze gevolgd hebben.
koen, doe me er AUB aan denken dat ik nooit Vlerick ga volgen.
Balletje
Na een langdurende periode aan een opdracht te werken, en zodoende een beetje weinig blogtijd gehad te hebben, richt ik me weer tot die trouwe lezers die jullie zijn.
Dinsdag heb ik gespeeld in Le Bal Infernal, samen met Vincent Van Peteghem en Michael Van Peel. Als je kan spreken van een thuismatch, dan was dit zeker een 'tweede thuis'-match. Al mijn vriendjes van de AA-club en het bloemschikken opgetrommeld om toch maar Den Bal vol te krijgen. Om 20.45 stak heel Den Bal al vol met enorme comedy-fans, en dan moest het grootste deel nog binnenkomen. 'Volzet' was dus een terecht omhooggehangen boodschap aan de deur. Alhoewel dat 'Volgepropt' ook niet misstaan zou hebben. De Lunatics, die weer op dreef waren, hebben het publiek perfect opgewarmd, zodat ze lekker verwachtingsvol naar wat komen zou de pauze ingingen. Ik ben op het podium gekropen met het luidste applaus dat ik tot nog toe gekregen heb, zonder ook maar één woord gezegd te hebben. Met dank aan MC Peter.
Ik vond dat ik goed gespeeld heb. Ik begin me dan ook meer en meer te amuseren op het podium. Ik sta er nog steeds versteld van dat ik zo zenuw-loos kan blijven, zonder een dagenlange afzondering in Wortegem-Petegem of een inname van grote hoeveelheden roesopwekkende middelen. Mijn nieuw stukje dat ik bracht over mijn aankleed-methodes kreeg de gewenste reactie, maar breekt te veel mijn tempo en verhaallijn, dus waarschijnlijk zal dit stukje moeten sneuvelen in het licht van het geheel. Op de rest hebben ze meer dan goed gelachen. Eigenlijk was de lach constant aanwezig gedurende de hele set. Ook al zijn er geen bulderlachen en applauzen bij, dat is ook niet the kind of comedy die ik breng, maar ik heb het publiek toch op een bepaald lachniveau kunnen houden. De geijkte grappen werkten uitstekend, en ook de iets minder uitgesproken grappen hebben meer respons gekregen dan ik verwachtte.
Enkel mijn einde viel wat in het water, maar met een paar woorden te herdraaien denk ik het wel te kunnen oplossen.
Van het podium gekropen met het tweede luidste applaus tot nu toe, wat me uitermate tevreden stelde. Ik denk dat ik de mensen geamuseerd heb. Tot nu toe enkel maar positieve reacties gekregen, aangezien niemand me echt durfde af te breken uit medelijden, waarvoor dank.
Ik vond het tof, en ik hoop het publiek ook.
koen, nog steeds nagenietend
Dinsdag heb ik gespeeld in Le Bal Infernal, samen met Vincent Van Peteghem en Michael Van Peel. Als je kan spreken van een thuismatch, dan was dit zeker een 'tweede thuis'-match. Al mijn vriendjes van de AA-club en het bloemschikken opgetrommeld om toch maar Den Bal vol te krijgen. Om 20.45 stak heel Den Bal al vol met enorme comedy-fans, en dan moest het grootste deel nog binnenkomen. 'Volzet' was dus een terecht omhooggehangen boodschap aan de deur. Alhoewel dat 'Volgepropt' ook niet misstaan zou hebben. De Lunatics, die weer op dreef waren, hebben het publiek perfect opgewarmd, zodat ze lekker verwachtingsvol naar wat komen zou de pauze ingingen. Ik ben op het podium gekropen met het luidste applaus dat ik tot nog toe gekregen heb, zonder ook maar één woord gezegd te hebben. Met dank aan MC Peter.
Ik vond dat ik goed gespeeld heb. Ik begin me dan ook meer en meer te amuseren op het podium. Ik sta er nog steeds versteld van dat ik zo zenuw-loos kan blijven, zonder een dagenlange afzondering in Wortegem-Petegem of een inname van grote hoeveelheden roesopwekkende middelen. Mijn nieuw stukje dat ik bracht over mijn aankleed-methodes kreeg de gewenste reactie, maar breekt te veel mijn tempo en verhaallijn, dus waarschijnlijk zal dit stukje moeten sneuvelen in het licht van het geheel. Op de rest hebben ze meer dan goed gelachen. Eigenlijk was de lach constant aanwezig gedurende de hele set. Ook al zijn er geen bulderlachen en applauzen bij, dat is ook niet the kind of comedy die ik breng, maar ik heb het publiek toch op een bepaald lachniveau kunnen houden. De geijkte grappen werkten uitstekend, en ook de iets minder uitgesproken grappen hebben meer respons gekregen dan ik verwachtte.
Enkel mijn einde viel wat in het water, maar met een paar woorden te herdraaien denk ik het wel te kunnen oplossen.
Van het podium gekropen met het tweede luidste applaus tot nu toe, wat me uitermate tevreden stelde. Ik denk dat ik de mensen geamuseerd heb. Tot nu toe enkel maar positieve reacties gekregen, aangezien niemand me echt durfde af te breken uit medelijden, waarvoor dank.
Ik vond het tof, en ik hoop het publiek ook.
koen, nog steeds nagenietend
vrijdag 12 oktober 2007
afspraak
Vanuit PC-klas A op de faculteit Bio-ingenieurswetenschappen in Gent (computer 45) , stuur ik dit lang verwachte bericht de wereld in.
Het stond al dagen in de sterren geschreven, en er werd al veel over verteld en geroddeld, maar eindelijk is het zover: Koen in Le Bal Infernal. Met name op dinsdag 23 oktober 2007 (21u00) zal ik enig volksvermaak komen te brengen in mijn nieuw stamcafé. En wat meer is, ik alleen verpest niet je leuke avond. Als eerste zijn er de magistrale Lunatics die je voorzien van impro van de bovenste plank. Vervolgens komen ik, Michael Van Peel en Hanz Raeves je onderhouden met relevante en irrelevante informatie over onszelf en onze meningen.
Ik raad jullie allemaal aan om nu al te beginnen zoeken naar excuses en andere smoezen, want als ik jullie niet in het publiek zie zitten, zal het er waaien (en van op het podium heb je een prachtig zicht op het publiek, 't is maar dat je het weet). Dit is immers een prachtige kans om eindelijk die eindeloze appreciatie in mij om te zetten in een actieve deelname aan het comedy-milieu.
Nu worden er nog wat interactieve berekeningen in de Proceskunde onderricht, die ik dan ook met interesse zal volgen. Een mens moet zijn dagen vullen, niet.
koen, ik zal u weten te vinden
Het stond al dagen in de sterren geschreven, en er werd al veel over verteld en geroddeld, maar eindelijk is het zover: Koen in Le Bal Infernal. Met name op dinsdag 23 oktober 2007 (21u00) zal ik enig volksvermaak komen te brengen in mijn nieuw stamcafé. En wat meer is, ik alleen verpest niet je leuke avond. Als eerste zijn er de magistrale Lunatics die je voorzien van impro van de bovenste plank. Vervolgens komen ik, Michael Van Peel en Hanz Raeves je onderhouden met relevante en irrelevante informatie over onszelf en onze meningen.
Ik raad jullie allemaal aan om nu al te beginnen zoeken naar excuses en andere smoezen, want als ik jullie niet in het publiek zie zitten, zal het er waaien (en van op het podium heb je een prachtig zicht op het publiek, 't is maar dat je het weet). Dit is immers een prachtige kans om eindelijk die eindeloze appreciatie in mij om te zetten in een actieve deelname aan het comedy-milieu.
Nu worden er nog wat interactieve berekeningen in de Proceskunde onderricht, die ik dan ook met interesse zal volgen. Een mens moet zijn dagen vullen, niet.
koen, ik zal u weten te vinden
zondag 7 oktober 2007
blazen
Zij die er van hebben genoten om de eerste twee delen van het optreden in Den Hopsack digitaal te hebben kunnen aanschouwen: prijs u gelukkig!
Heb je de pech gehad om dit weekend te druk bezig geweest te zijn met het stekken en uitplanten van exotische blauw-rugpalmbomen, als je me aan het werk wilt zien, zal je dat live moeten doen. Dit was immers een unieke kans om lekker gratis (want gierig zijn we allemaal wel een beetje) me mijn ding te zien doen.
Gisteren ook mijn ding gedaan. In het Dendermondsche ontmoetingscentrum voor vroegbejaarden, namelijk in JH ZENITH. Als eerste de spits afbijten (wat je meestal doet als eerste, de spits afbijten. Je kan toch moeilijk de spits afbijten als je tweede bent? Dan zou je een stuk uit het spitse spitsdeel moeten halen en toch de spits laten staan op het niet spitse-onderdeeel. Ik zal me deze week eens dieper buigen over dit eeuwenlange spitsen-probleem), het was een tot nu toe ongekende ervaring.
Lichtelijk gestresseerd door die stomme flikken mocht ik het podium onveilig maken. Reeds 20 jaar vertoef ik op deze bijna perfect bolvormige aarde (wegens de centrifugale krachten is de straal aan de evenaar immers groter dan de straal aan de polen. Vandaar ook dat de zwaartekracht daalt als je van de evenaar naar de polen loopt), en al 20 jaar laten ze me met rust. Maar als je een licht zweetgeurtje begint te krijgen omdat je 15 min later voor 170 man moet afgaan (170! Dat is geen 170! in de vorm van 170 faculteit, want dat zou wel verschrikkelijk veel zijn, maar gewoon 170! in de vorm van 170 uitroepteken. Ik hoop dat ik jullie niet in de war heb gebracht) en dan zie je daar Urbanus-gewijs een vliegende salami je aan de kant zetten. Dan krijg je het gevoel alsof je al 3 uur uw kiekens in het oog aan het houden bent en ze maar niet willen leggen. Alcohol en drugs controle. Als je al 3 dagen al je doen en laten en al je in- en uitnames aan voedingsstoffen moet opschrijven voor het meest interessante vak ooit (Voeding van de mens), dan haal je je niet in je hoofd om die dag een verboden substantie tot u te nemen.
Magekik u papieren nekeer zien madammeke (zusje reed)? Aangezien zowel niemand van de bus fans die meegekomen waren, als ik wist wat en hoeveel papieren ze juist moesten hebben, hebben we maar heel den boek papieren gegeven die in die rijdende dieselmachine stak. Daar stak ook wel de handleiding van de radio bij en de catechismus van mijn achterachterachtergrootvader, maar dat zijn ook veel papieren. 'U doet geen moeite om me de juiste papieren te geven?' hoorde ik flikkig door de ruit schalmen. Het zou maar een beetje stom zijn moesten zij ook niet weten wat de juiste papieren zijn, anders stonden we daar nu nog (en dat zou wel neig lang geweest zijn, namelijk een kleine 15 uur. Ik denk dat zelfs een flik-shift zo lang niet duurt, maar ik ben dan ook geen expert op het gebied van flikuurroosters). Maar kom, na een zekere hoeveelheid lucht te hebben geblazen in het metalen en gedigitaliseerde zakje van tegenwoordig kwam er de verlossende S van Strontzat op het schermpje. Nadat we onze catechismus terugkregen mochten we beschikken over het verdere avondlijke wegennet van de Dendermondse streek.
Maar dan toch nog de weg gevonden naar het podium, en het beste van mezelf (Filet-pure à la Koenoise) weggegeven. De bulderlachen waren er wel nog niet, maar het publiek was nog niet voldoende opgewarmd voor die doordenkerhumor van mij. Maar enig gegniffel heb ik wel kunnen horen tot aan het podium. Dit was mijn beste optreden tot nu toe (!) en ik heb er van genoten. Hoewel ik een van mijn beste grappen gewoon vergeten vertellen ben, bleek achteraf, ben ik toch content. Na mij was de zaal volledig in acceptabele toestand voor de gefrustreerde act van Petra Truant, die de rest van de avond nog tot woede-uitbarstingen werd gedwongen door een te opdringerige fan. En als laatste van het voorprogramma was er rock-and-rollhumor van Gerrit de Bremme, die er los door ging. Na de pauze, die dienst deed als ontstresser, kwam Gunter Lamoot achter de micro gekropen, en hij heeft er weer een hele schare absurde fans bij.
Het was weer aangenaam vertoeven in Dendermonde, en ik heb er weer heel wat geleerd, zodat jullie steeds een betere performance (wat een woord) zullen kunnen aanschouwen. Nu is er nog geen kortbij en niet veraf gelegen optreden in het verschiet, maar vergeet niet: Wat niet is kan nog komen.
koen, eindelijk stoppend met mijn 3 dagen durende weight-watchersgewijze voedselcontrole
Heb je de pech gehad om dit weekend te druk bezig geweest te zijn met het stekken en uitplanten van exotische blauw-rugpalmbomen, als je me aan het werk wilt zien, zal je dat live moeten doen. Dit was immers een unieke kans om lekker gratis (want gierig zijn we allemaal wel een beetje) me mijn ding te zien doen.
Gisteren ook mijn ding gedaan. In het Dendermondsche ontmoetingscentrum voor vroegbejaarden, namelijk in JH ZENITH. Als eerste de spits afbijten (wat je meestal doet als eerste, de spits afbijten. Je kan toch moeilijk de spits afbijten als je tweede bent? Dan zou je een stuk uit het spitse spitsdeel moeten halen en toch de spits laten staan op het niet spitse-onderdeeel. Ik zal me deze week eens dieper buigen over dit eeuwenlange spitsen-probleem), het was een tot nu toe ongekende ervaring.
Lichtelijk gestresseerd door die stomme flikken mocht ik het podium onveilig maken. Reeds 20 jaar vertoef ik op deze bijna perfect bolvormige aarde (wegens de centrifugale krachten is de straal aan de evenaar immers groter dan de straal aan de polen. Vandaar ook dat de zwaartekracht daalt als je van de evenaar naar de polen loopt), en al 20 jaar laten ze me met rust. Maar als je een licht zweetgeurtje begint te krijgen omdat je 15 min later voor 170 man moet afgaan (170! Dat is geen 170! in de vorm van 170 faculteit, want dat zou wel verschrikkelijk veel zijn, maar gewoon 170! in de vorm van 170 uitroepteken. Ik hoop dat ik jullie niet in de war heb gebracht) en dan zie je daar Urbanus-gewijs een vliegende salami je aan de kant zetten. Dan krijg je het gevoel alsof je al 3 uur uw kiekens in het oog aan het houden bent en ze maar niet willen leggen. Alcohol en drugs controle. Als je al 3 dagen al je doen en laten en al je in- en uitnames aan voedingsstoffen moet opschrijven voor het meest interessante vak ooit (Voeding van de mens), dan haal je je niet in je hoofd om die dag een verboden substantie tot u te nemen.
Magekik u papieren nekeer zien madammeke (zusje reed)? Aangezien zowel niemand van de bus fans die meegekomen waren, als ik wist wat en hoeveel papieren ze juist moesten hebben, hebben we maar heel den boek papieren gegeven die in die rijdende dieselmachine stak. Daar stak ook wel de handleiding van de radio bij en de catechismus van mijn achterachterachtergrootvader, maar dat zijn ook veel papieren. 'U doet geen moeite om me de juiste papieren te geven?' hoorde ik flikkig door de ruit schalmen. Het zou maar een beetje stom zijn moesten zij ook niet weten wat de juiste papieren zijn, anders stonden we daar nu nog (en dat zou wel neig lang geweest zijn, namelijk een kleine 15 uur. Ik denk dat zelfs een flik-shift zo lang niet duurt, maar ik ben dan ook geen expert op het gebied van flikuurroosters). Maar kom, na een zekere hoeveelheid lucht te hebben geblazen in het metalen en gedigitaliseerde zakje van tegenwoordig kwam er de verlossende S van Strontzat op het schermpje. Nadat we onze catechismus terugkregen mochten we beschikken over het verdere avondlijke wegennet van de Dendermondse streek.
Maar dan toch nog de weg gevonden naar het podium, en het beste van mezelf (Filet-pure à la Koenoise) weggegeven. De bulderlachen waren er wel nog niet, maar het publiek was nog niet voldoende opgewarmd voor die doordenkerhumor van mij. Maar enig gegniffel heb ik wel kunnen horen tot aan het podium. Dit was mijn beste optreden tot nu toe (!) en ik heb er van genoten. Hoewel ik een van mijn beste grappen gewoon vergeten vertellen ben, bleek achteraf, ben ik toch content. Na mij was de zaal volledig in acceptabele toestand voor de gefrustreerde act van Petra Truant, die de rest van de avond nog tot woede-uitbarstingen werd gedwongen door een te opdringerige fan. En als laatste van het voorprogramma was er rock-and-rollhumor van Gerrit de Bremme, die er los door ging. Na de pauze, die dienst deed als ontstresser, kwam Gunter Lamoot achter de micro gekropen, en hij heeft er weer een hele schare absurde fans bij.
Het was weer aangenaam vertoeven in Dendermonde, en ik heb er weer heel wat geleerd, zodat jullie steeds een betere performance (wat een woord) zullen kunnen aanschouwen. Nu is er nog geen kortbij en niet veraf gelegen optreden in het verschiet, maar vergeet niet: Wat niet is kan nog komen.
koen, eindelijk stoppend met mijn 3 dagen durende weight-watchersgewijze voedselcontrole
donderdag 4 oktober 2007
koeienpartij
De Impro-cursus is begonnen, menig onnozele geit is de revue gepasseerd en zal de revue nog komen te passeren.
Na een klein aantal omzwervingen in het mij onbekende Sint-Jacobs-Dampoort-gebied, ben ik toch heelhuids aangekomen. Het aantal nutteloze (kilo)meters heb ik niet gemeten, maar ik weet wel dat het verdomd handig is om een kaart mee te hebben. Daarom dat ik vanaf nu steeds een kaart van Heusden-Zolder op zak zal hebben, je weet immers nooit waar die koppige trein pas wil stoppen. Aangekomen (ik was zelfs nog eerste, nem na!) een lichtelijke kennismaking gemaakt met mijn medekompanen die enige humoristische invallen zullen komen te verwoorden gedurende deze intrinsieke cursus. Ook eindelijk kennisgemaakt met Jan-Bart De Muelenaere, die zowat de moederkloek van de Start-Uppers vertegenwoordigt. En tevens de site voor Start-Uppers uitgeeft in eigen beheer. Ik voelde me weer helemaal thuis in het wereldje van Impro. Zo was er weer de spervuur-muur, het 'beeld een bibliotheek uit'-moment, en niet te vergeten, de opdracht waar ik me het meest kon in vinden: Speel een kudde koeien die een trein vol bronstige stieren zien passeren. Dieren zijn nu eenmaal één van mijn favorieten, sinds de Ketnet-afleveringen van Beestenbos.
Nu even bekomen van de Impro-gedachte, en me volledig voorbereiden op mijn tweede optreden, nu zaterdag in JH Zenith (Dendermonde), samen met Petra Truant, Gerrit De Bremme en Gunter Lamoot. Wegens een tamelijk kleine tijdspanne die me aangeboden is, zal ik alles nog meer moeten comprimeren, dus het zal nog beter worden, hoop ik.
Jullie kennen de uitslag van de (nooit spannend geweesde) enquête!
Ik hoop dat ik jullie één van dees zal tegen het prachtige lijf lopen.
koen, koe in zijn vrije uren
Na een klein aantal omzwervingen in het mij onbekende Sint-Jacobs-Dampoort-gebied, ben ik toch heelhuids aangekomen. Het aantal nutteloze (kilo)meters heb ik niet gemeten, maar ik weet wel dat het verdomd handig is om een kaart mee te hebben. Daarom dat ik vanaf nu steeds een kaart van Heusden-Zolder op zak zal hebben, je weet immers nooit waar die koppige trein pas wil stoppen. Aangekomen (ik was zelfs nog eerste, nem na!) een lichtelijke kennismaking gemaakt met mijn medekompanen die enige humoristische invallen zullen komen te verwoorden gedurende deze intrinsieke cursus. Ook eindelijk kennisgemaakt met Jan-Bart De Muelenaere, die zowat de moederkloek van de Start-Uppers vertegenwoordigt. En tevens de site voor Start-Uppers uitgeeft in eigen beheer. Ik voelde me weer helemaal thuis in het wereldje van Impro. Zo was er weer de spervuur-muur, het 'beeld een bibliotheek uit'-moment, en niet te vergeten, de opdracht waar ik me het meest kon in vinden: Speel een kudde koeien die een trein vol bronstige stieren zien passeren. Dieren zijn nu eenmaal één van mijn favorieten, sinds de Ketnet-afleveringen van Beestenbos.
Nu even bekomen van de Impro-gedachte, en me volledig voorbereiden op mijn tweede optreden, nu zaterdag in JH Zenith (Dendermonde), samen met Petra Truant, Gerrit De Bremme en Gunter Lamoot. Wegens een tamelijk kleine tijdspanne die me aangeboden is, zal ik alles nog meer moeten comprimeren, dus het zal nog beter worden, hoop ik.
Jullie kennen de uitslag van de (nooit spannend geweesde) enquête!
Ik hoop dat ik jullie één van dees zal tegen het prachtige lijf lopen.
koen, koe in zijn vrije uren
zondag 30 september 2007
relaas
Vrijdagavond begonnen aan één van mijn meest zenuwachtige avonden van mijn leven.
Althans, dat dacht ik. Tijdens het heengaan naar Den Hopsack in Antwerpen waren er wel tekenen van enige zenuwachtigheid, maar ik had ze tamelijk onder controle. Aangekomen viel het me nagenoeg onmiddellijk op dat het volle-zaalgevoel niet voor vanavond zou zijn. Bij een overweldigende massa van ongeveer 20 man moest en zou ik mijn debuut maken. Gelukkig moest ik niet alleen optreden, maar waren er nog andere onnozelaars buiten mezelf:
MC Jeroen Leenders: Ik ben van Antwerpen en je merkt het.
Els Dams: Ik ben een vrouw, te nemen of te laten.
Sven Hardies: Als het u niet aanstaat staat het u niet aan.
Akim Willems: allesbehalve Marokkaan en nog minder Nederlander.
Gerrit De Bremme: cartoonist van Freddy (Shellac).
Koen Muylaert: ik dus.
Het publiek was niet optimaal, maar als debuut was het meer dan in orde. Ik had zodanig weinig zenuwen, dat ik op den duur zelfs begon zenuwen te krijgen doordat ik er bijna geen had. Bij mijn slakken-imitatie wel even een vreemde smaak in mijn mond gekregen, maar na een optimale slikbeweging was ik weer volledig in orde.
De digitale verwerking van het videoverslag was in handen van een zeker Papa Muylaert, en ik moet het zeggen: het was goed voor de omstandigheden. Een beetje weinig belichting, maar je ziet me nog staan. Ik probeer om zo snel mogelijk het filmpje on the line te zetten, maar een weerspannig internet en een nog weerspannigere bestandsextensie beletten een multimediale verovering van het internet.
Ik heb me enorm geamuseerd, en ik heb beslist dat er nog vele optredens zullen komen, verder en dichter bij jullie. Ik probeer nog een optreden te bemachtigen deze zaterdag in Dendermonde, maar ik weet niet of het nog zal lukken.
Nu woensdag beginnen de impro-cursussen opnieuw, en Le Bal Infernal mag ook een Koen-passage verwachten.
Ik doe mijn best om de video op het www te zetten, zodat jullie eindelijk eens kunnen zien of deze blog wel de moeite waard is.
Koen, vloekend op bestandsextensies
Althans, dat dacht ik. Tijdens het heengaan naar Den Hopsack in Antwerpen waren er wel tekenen van enige zenuwachtigheid, maar ik had ze tamelijk onder controle. Aangekomen viel het me nagenoeg onmiddellijk op dat het volle-zaalgevoel niet voor vanavond zou zijn. Bij een overweldigende massa van ongeveer 20 man moest en zou ik mijn debuut maken. Gelukkig moest ik niet alleen optreden, maar waren er nog andere onnozelaars buiten mezelf:
MC Jeroen Leenders: Ik ben van Antwerpen en je merkt het.
Els Dams: Ik ben een vrouw, te nemen of te laten.
Sven Hardies: Als het u niet aanstaat staat het u niet aan.
Akim Willems: allesbehalve Marokkaan en nog minder Nederlander.
Gerrit De Bremme: cartoonist van Freddy (Shellac).
Koen Muylaert: ik dus.
Het publiek was niet optimaal, maar als debuut was het meer dan in orde. Ik had zodanig weinig zenuwen, dat ik op den duur zelfs begon zenuwen te krijgen doordat ik er bijna geen had. Bij mijn slakken-imitatie wel even een vreemde smaak in mijn mond gekregen, maar na een optimale slikbeweging was ik weer volledig in orde.
De digitale verwerking van het videoverslag was in handen van een zeker Papa Muylaert, en ik moet het zeggen: het was goed voor de omstandigheden. Een beetje weinig belichting, maar je ziet me nog staan. Ik probeer om zo snel mogelijk het filmpje on the line te zetten, maar een weerspannig internet en een nog weerspannigere bestandsextensie beletten een multimediale verovering van het internet.
Ik heb me enorm geamuseerd, en ik heb beslist dat er nog vele optredens zullen komen, verder en dichter bij jullie. Ik probeer nog een optreden te bemachtigen deze zaterdag in Dendermonde, maar ik weet niet of het nog zal lukken.
Nu woensdag beginnen de impro-cursussen opnieuw, en Le Bal Infernal mag ook een Koen-passage verwachten.
Ik doe mijn best om de video op het www te zetten, zodat jullie eindelijk eens kunnen zien of deze blog wel de moeite waard is.
Koen, vloekend op bestandsextensies
vrijdag 28 september 2007
beginnen
Het is eindelijk zover, vanavond (een klein foutje op de affiche, het is in september) zullen de zenuwen gierendgewijs door mijn keel dansen.
Ik laat jullie morgen alles weten!
koen, lichtelijk aan het stressen
woensdag 26 september 2007
bezigheidstherapie
Een technische panne van het wereldwijde allesomvattende elektronica-net heeft me in de onmogelijkheid gestemd om gisteren enige verwoordingen ten berde te brengen.
Gisteren wat springuren gehad, aangezien ons allerliefste en teerbeminde profje ziek was. De tweede dag van het pas begonnen academiejaar al ziek, dat belooft! Maar niet getreurd, er zijn nog meer dan genoeg proffen en assistenten die ons beladen met cursussen en opdrachtjes. Ja, beste mensen, ze hebben ons al opgezadeld met een hele schare werkjes. Zo mogen we 3 dagen alles opschrijven wat we eten, om dan weightwatchers-gewijs alles om te rekenen naar calorieën en andere aanverwante relevanten. Ook mogen we een bezoekje brengen aan een der vele waterzuiveringsstations dat ons landje rijk is en er een klein (!) verslagje over schrijven. Verder moeten we een (weeral) klein werkje maken over de interessante wereld van de polymeerchemie. De levensloop van een mens kan soms rare kronkels aannemen. Om te eindigen (de week is nog niet om!), hebben ze in de nieuwe BaMa-structuur uitgevonden om ons te laten bezighouden met het beroemde 'project'. Zelf weet ik nog niet wat het wordt, maar leute wordt het zeker en vast.
Zoals een goed en integer mens zal ik jullie dan ook op tijd en stond inlichten over het wel en wee van de betere Gentse studentenwerkjes.
Bij leven en welzijn, steeds bereid tot enige verstrekkende uitleg over onze bezigheden.
Koen, waarschijnlijk in de toekomst nood aan nog veel inspiratie
Gisteren wat springuren gehad, aangezien ons allerliefste en teerbeminde profje ziek was. De tweede dag van het pas begonnen academiejaar al ziek, dat belooft! Maar niet getreurd, er zijn nog meer dan genoeg proffen en assistenten die ons beladen met cursussen en opdrachtjes. Ja, beste mensen, ze hebben ons al opgezadeld met een hele schare werkjes. Zo mogen we 3 dagen alles opschrijven wat we eten, om dan weightwatchers-gewijs alles om te rekenen naar calorieën en andere aanverwante relevanten. Ook mogen we een bezoekje brengen aan een der vele waterzuiveringsstations dat ons landje rijk is en er een klein (!) verslagje over schrijven. Verder moeten we een (weeral) klein werkje maken over de interessante wereld van de polymeerchemie. De levensloop van een mens kan soms rare kronkels aannemen. Om te eindigen (de week is nog niet om!), hebben ze in de nieuwe BaMa-structuur uitgevonden om ons te laten bezighouden met het beroemde 'project'. Zelf weet ik nog niet wat het wordt, maar leute wordt het zeker en vast.
Zoals een goed en integer mens zal ik jullie dan ook op tijd en stond inlichten over het wel en wee van de betere Gentse studentenwerkjes.
Bij leven en welzijn, steeds bereid tot enige verstrekkende uitleg over onze bezigheden.
Koen, waarschijnlijk in de toekomst nood aan nog veel inspiratie
maandag 24 september 2007
vergeten strijders
De overzadigbare drang naar ultieme kennis was vandaag weer overduidelijk aanwezig op de eerste dag van het nieuwe academiejaar.
Zoals zovele kindjes was ook ik weer gedoemd tot het hernemen van de lessen, na drie maand schoolloos door het leven zijn kunnen te gaan. Aangezien ik reeds mijn derde jaar zal komen te vertoeven in deze prachtige Gentsche binnenstad, was de spanning zeer goed te verdragen. Dit zeker en vast in tegenstelling tot menig ander vers studentje dat de universiteitsstad voor de eerste maal kwam overvloeien. Hier vraagt de juf niet meer wie je papa en je mama is, wat je hobby's zijn, en of je grote broer hier al eens gezeten heeft. Ze vragen zelfs niet meer om je naam op een papiertje te schrijven om op je tafel te zetten. We worden groot, beste mensen, aanvaard het of neem het aan.
Vanaf de eerste minuut is het zwoeten en zwegen geblazen, schrijven en pennen. In het zweet des aanschijns trachten wij onze reeds uitgebreide kennis nog te verruimen, dit tot meerdere eer en glorie van het vaderland. Gelukkig is deze week de 'hoofdstuk 1-week', en aangezien hoofdstuk 1 meestal een inleidingshoofdstuk, is het leven van de student dan toch niet zo zwaar als menig 16-jarige wel eens zou durven denken.
Naast het studeren is er immers nog meer dan tijd genoeg om (verplicht jezelf om tijd te maken!) om te blokken, of te leren, wat het studentenleven natuurlijk veel aangenamer maakt. Deprimerende gedachten worden wel eens geuit bij het aanschouwen van zulke hoeveelheden cursussen die wij allemaal zullen moeten verwerken, en waarvoor een aanzienlijke hoeveelheid Zoniënwoud-bosbomen zachtjes tegen de grond zijn gaan liggen om daarna lekker gefileerd te zijn geworden. Daarom vraag ik jullie, om naast de kaars die je voor mij, die arme student, hebt doen branden, ook een boom te laten branden, in nagedachtenis van al die arme houtigen die hun leven gegeven hebben, opdat wij zouden kunnen studeren om voor hen een mooie toekomst te fabriceren.
Vergeef die arme student, die verantwoordelijk is voor het omleggen van die ene beuk naast je huis, waarin 's morgens de vogeltjes een serenade aan de ochtendstond geven. Hij kan er ook niet aan doen, het is immers de schuld van het kopieerapparaat.
koen, in diepe rouw om het heengaan van een lijvige, maar dikke vriend
Zoals zovele kindjes was ook ik weer gedoemd tot het hernemen van de lessen, na drie maand schoolloos door het leven zijn kunnen te gaan. Aangezien ik reeds mijn derde jaar zal komen te vertoeven in deze prachtige Gentsche binnenstad, was de spanning zeer goed te verdragen. Dit zeker en vast in tegenstelling tot menig ander vers studentje dat de universiteitsstad voor de eerste maal kwam overvloeien. Hier vraagt de juf niet meer wie je papa en je mama is, wat je hobby's zijn, en of je grote broer hier al eens gezeten heeft. Ze vragen zelfs niet meer om je naam op een papiertje te schrijven om op je tafel te zetten. We worden groot, beste mensen, aanvaard het of neem het aan.
Vanaf de eerste minuut is het zwoeten en zwegen geblazen, schrijven en pennen. In het zweet des aanschijns trachten wij onze reeds uitgebreide kennis nog te verruimen, dit tot meerdere eer en glorie van het vaderland. Gelukkig is deze week de 'hoofdstuk 1-week', en aangezien hoofdstuk 1 meestal een inleidingshoofdstuk, is het leven van de student dan toch niet zo zwaar als menig 16-jarige wel eens zou durven denken.
Naast het studeren is er immers nog meer dan tijd genoeg om (verplicht jezelf om tijd te maken!) om te blokken, of te leren, wat het studentenleven natuurlijk veel aangenamer maakt. Deprimerende gedachten worden wel eens geuit bij het aanschouwen van zulke hoeveelheden cursussen die wij allemaal zullen moeten verwerken, en waarvoor een aanzienlijke hoeveelheid Zoniënwoud-bosbomen zachtjes tegen de grond zijn gaan liggen om daarna lekker gefileerd te zijn geworden. Daarom vraag ik jullie, om naast de kaars die je voor mij, die arme student, hebt doen branden, ook een boom te laten branden, in nagedachtenis van al die arme houtigen die hun leven gegeven hebben, opdat wij zouden kunnen studeren om voor hen een mooie toekomst te fabriceren.
Vergeef die arme student, die verantwoordelijk is voor het omleggen van die ene beuk naast je huis, waarin 's morgens de vogeltjes een serenade aan de ochtendstond geven. Hij kan er ook niet aan doen, het is immers de schuld van het kopieerapparaat.
koen, in diepe rouw om het heengaan van een lijvige, maar dikke vriend
zondag 23 september 2007
rieken
De laatste zondag met goed weer en de laatste voor het begin van het nieuwe academiejaar, daar moest een uitstapje van komen.
Heel België was vandaag op weg. Ofwel kon je naar de autoloze zondagen in Brussel of in Antwerpen, ofwel kom je zoals elke rechtgeaarde Belg een daguitstapje naar zee inlassen. Zo rechtgeaard als ik ben, was het dan ook die diepblauwe Noordzee in Nieuwpoort waar ik een doordeweekse zondag ging doorbrengen. Lange duinwandelingen zijn niet aan mij besteed, en dus was één van mijn reisgezellen die goede oude frisbee.
Lekker sportief als ik ben waren de lichamelijke inspanningen me niet vreemd en zeker niet van de poes. Lenig als een kat, snel als een (mannelijke) hinde, de precisie van een dartsspeler, ik kan begrijpen dat er heel wat mensen zijn blijven kijken. Precisieworpen, snelheidsworpen, effectworpen, die good old frisbee heeft weeral eens enorme bewonderenswaardige capriolen gemaakt.
Aangezien ook de inwendige mens diende gespijsd te worden, werd een zekere hoeveelheid mosselen meester gemaakt. Mosselen met (enorm veel) look, onbekend maar niet onbemind. Lekker, maar wel straf. Daarom ook dat ik me deze avond heb nog eens extra heb gewassen met shampoo met munstsmaak, zodat de medemens morgen geen extra drie meter moet rondlopen. Look, een lekkernij, maar het ruikt naar het schijnt wel een beetje. Daarom ook dat dit ajuinenzustertje een minderwaardigheidscomplex heeft waar men ui kan tegen zeggen.
Geef hem nog een kans, zodat ook de look niet met uitsterven bedreigd wordt.
koen, al minder ruikend
Heel België was vandaag op weg. Ofwel kon je naar de autoloze zondagen in Brussel of in Antwerpen, ofwel kom je zoals elke rechtgeaarde Belg een daguitstapje naar zee inlassen. Zo rechtgeaard als ik ben, was het dan ook die diepblauwe Noordzee in Nieuwpoort waar ik een doordeweekse zondag ging doorbrengen. Lange duinwandelingen zijn niet aan mij besteed, en dus was één van mijn reisgezellen die goede oude frisbee.
Lekker sportief als ik ben waren de lichamelijke inspanningen me niet vreemd en zeker niet van de poes. Lenig als een kat, snel als een (mannelijke) hinde, de precisie van een dartsspeler, ik kan begrijpen dat er heel wat mensen zijn blijven kijken. Precisieworpen, snelheidsworpen, effectworpen, die good old frisbee heeft weeral eens enorme bewonderenswaardige capriolen gemaakt.
Aangezien ook de inwendige mens diende gespijsd te worden, werd een zekere hoeveelheid mosselen meester gemaakt. Mosselen met (enorm veel) look, onbekend maar niet onbemind. Lekker, maar wel straf. Daarom ook dat ik me deze avond heb nog eens extra heb gewassen met shampoo met munstsmaak, zodat de medemens morgen geen extra drie meter moet rondlopen. Look, een lekkernij, maar het ruikt naar het schijnt wel een beetje. Daarom ook dat dit ajuinenzustertje een minderwaardigheidscomplex heeft waar men ui kan tegen zeggen.
Geef hem nog een kans, zodat ook de look niet met uitsterven bedreigd wordt.
koen, al minder ruikend
zaterdag 22 september 2007
mensjes kijken
Vandaag noodgedwongen verplicht mee gaan shoppen met grote zus en de moema. De grootstad Ninove hebben we vereerd met een blitzbezoek en veelvuldige betalingen.
Aangezien het percentage testosteron nog steeds de meerdere is van het gehalte aan oestrogeen in mijn bijna perfectionistisch lichaam, was mijn keuze snel gemaakt, en hadden de winkels dan ook weinig sociaal contact aan mij. Maar wanneer 2 vrouwelijke huisgenoten gaan shoppen, dan kan je begrijpen dat het beëindigen van mijn winkelbezoek en hun winkelbezoek ietwat van mekaar verschilt.
De enige manier om geen frustraties te laten opstijgen, en geen problemen te veroorzaken met de blauwe man op straat, was om me op een speciaal daarvoor geïnstalleerd Ninoofs bankske te gaan zetten. Mensjes kijken dus. De favoriete bezigheid van menig Liedekerkenaar en Belgische bejaarden. Spijtig genoeg waren het allemaal shoppers, rondhangende jongeren (nog niet zo slim als mij om op een bankske te gaan zitten), en gepensioneerde moeials. Als je écht wil verschieten wie er allemaal passeert, dan moet je eens 3 uur in de aankomsthal van Gent-Sint-Pieters gaan zitten (ik weiger te vertellen wat de oorzaak is dat ik daar 3 uur heb gezeten). Dáár passeert er kwaliteit! Ik hoop dat er in dat station geen vliegtuigen toe komen, want als de toeristen het ras zien dat daar loopt, hoopten ze waarschijnlijk dat er nog ergens een cocaïnesmokkel in Papoea-Nieuw-Guinea over te nemen staat. Anderzijds zouden ze mensen zoals ik en gij en gij en ik en gij niet leren kennen natuurlijk.
Daarom raad ik u allen aan om duidelijke tijdslimieten op te leggen aan enig vrouwelijk of vervrouwelijkt gezelschap tijdens het shoppen, zodat u geen ellenlange slierten zonnebrillen, fietsen, korte broeken en maxicosi's zult moeten zien passeren.
koen, dan toch nog thuis geraakt
Aangezien het percentage testosteron nog steeds de meerdere is van het gehalte aan oestrogeen in mijn bijna perfectionistisch lichaam, was mijn keuze snel gemaakt, en hadden de winkels dan ook weinig sociaal contact aan mij. Maar wanneer 2 vrouwelijke huisgenoten gaan shoppen, dan kan je begrijpen dat het beëindigen van mijn winkelbezoek en hun winkelbezoek ietwat van mekaar verschilt.
De enige manier om geen frustraties te laten opstijgen, en geen problemen te veroorzaken met de blauwe man op straat, was om me op een speciaal daarvoor geïnstalleerd Ninoofs bankske te gaan zetten. Mensjes kijken dus. De favoriete bezigheid van menig Liedekerkenaar en Belgische bejaarden. Spijtig genoeg waren het allemaal shoppers, rondhangende jongeren (nog niet zo slim als mij om op een bankske te gaan zitten), en gepensioneerde moeials. Als je écht wil verschieten wie er allemaal passeert, dan moet je eens 3 uur in de aankomsthal van Gent-Sint-Pieters gaan zitten (ik weiger te vertellen wat de oorzaak is dat ik daar 3 uur heb gezeten). Dáár passeert er kwaliteit! Ik hoop dat er in dat station geen vliegtuigen toe komen, want als de toeristen het ras zien dat daar loopt, hoopten ze waarschijnlijk dat er nog ergens een cocaïnesmokkel in Papoea-Nieuw-Guinea over te nemen staat. Anderzijds zouden ze mensen zoals ik en gij en gij en ik en gij niet leren kennen natuurlijk.
Daarom raad ik u allen aan om duidelijke tijdslimieten op te leggen aan enig vrouwelijk of vervrouwelijkt gezelschap tijdens het shoppen, zodat u geen ellenlange slierten zonnebrillen, fietsen, korte broeken en maxicosi's zult moeten zien passeren.
koen, dan toch nog thuis geraakt
vrijdag 21 september 2007
eindelijk
Zelfgesneden frieten, zelfgeplukte sla, zelfgeoogste tomaten en zelfgekweekte ajuin, samen met een pracht van een biefstuk, namelijk gepelde biefstuk en platte bil voor de meer slagerijstudie gerichte personen onder jullie. Meer moet een mens niet hebben om de volgende mededeling te maken.
Maart is inderdaad wat ver weg, en mei is nog watter weg. Daarom sta ik deze vrijdag al, 28/9, op het podium!!! Mijn debuut komt er met rasse schreden aan. Wat een geluk dat de school weer begint deze week, of ik zou niet weten waar kruipen van zenuwachtigiteit. Voor de mensen die een nek hebben die het grootste deel van hun lichaam inneemt, weest gezegend. Want ik zal namelijk komen op te treden in die waanzinnig keileuke metropool die jullie wel eens stoutmoedig Antwerpen durven te noemen.
Mensen die een verschrikking voelen optreden of een enorme teleurstelling voelen opwellen, geen nood, want ik zal proberen om ook in de meer beschaafde wereld een podiummetje te bemachtigen. Korter bij uw alom geadoreerde Pajottenland dus. Hebben jullie toch een onweerstaanbare drang om mijzelf te komen bewonderen, of gewoon eens plat te liggen van het lachen uit medelijden, kom dan afgezakt of opgeklommen naar Den Hopsack, Grote Pieter Potstraat 24, 2000 Antwerpen. En met zo een straatnaam kan het niet anders dan grappig worden.
Zouden de tomaten al rijp zijn tegen dan? Hopelijk, want groene tomaten komen hard aan.
Men zegge het voort, men zegge het voort!
koen, nu al trillend op mijn benen
Maart is inderdaad wat ver weg, en mei is nog watter weg. Daarom sta ik deze vrijdag al, 28/9, op het podium!!! Mijn debuut komt er met rasse schreden aan. Wat een geluk dat de school weer begint deze week, of ik zou niet weten waar kruipen van zenuwachtigiteit. Voor de mensen die een nek hebben die het grootste deel van hun lichaam inneemt, weest gezegend. Want ik zal namelijk komen op te treden in die waanzinnig keileuke metropool die jullie wel eens stoutmoedig Antwerpen durven te noemen.
Mensen die een verschrikking voelen optreden of een enorme teleurstelling voelen opwellen, geen nood, want ik zal proberen om ook in de meer beschaafde wereld een podiummetje te bemachtigen. Korter bij uw alom geadoreerde Pajottenland dus. Hebben jullie toch een onweerstaanbare drang om mijzelf te komen bewonderen, of gewoon eens plat te liggen van het lachen uit medelijden, kom dan afgezakt of opgeklommen naar Den Hopsack, Grote Pieter Potstraat 24, 2000 Antwerpen. En met zo een straatnaam kan het niet anders dan grappig worden.
Zouden de tomaten al rijp zijn tegen dan? Hopelijk, want groene tomaten komen hard aan.
Men zegge het voort, men zegge het voort!
koen, nu al trillend op mijn benen
donderdag 20 september 2007
andersmenenden
Vandaag ben ik weer de volle 97% mezelf geworden. De eeuwenlange strijd tussen mij en de dappersten allen bacteriën is beslecht in het voordeel van de paprikachips-etende spaghettisaus-opwarmer.
Misschien hebben jullie het al gemerkt, of misschien niet, of was je van plan het te merken. Er is een reactie geplaatst op het relaas van 'heruitzendingen'. Graag zou ik u allen willen verzoeken de laffe anoniemigaard te willen identificeren, opsporen, en te vierenveertigdelen. Ik kon natuurlijk ook censurisatie toepassen en de arme man (of vrouw) zijn (of haar) hoogrelevante zever simpelweg verwijderen en niet publiceren. Maar vergevingsgezind en lieflijk door het leven gaand zoals ik reeds enkele weken doe, heb ik na lang beraad en onder druk van mijn voorzitter, onder-voorzitter, secretaris en penningmeester beslist om dit schepsel ook een forum te geven waar hij (of zij) de mondiale afschuw tegen hem (of haar) en de daarbij horende frustraties kan ten monde brengen. Ik versta wel dat hij (of zij) zegt dat ik niet in staat ben om mijn (ik citeer) 'woordenschat op een correcte manier te gebruiken', en ik kan begrijpen dat hij (of zij) de iets meer overdachte neerpenning niet ten volle snapt, die ik gisteren neergetypt heb en waar ik dus de hand in heb.
Ik hoop dat u, evenzeer als mijzelf, zulke extreme individuen van antwoord dient en deze blog overlaadt met reacties. Op die manier zal ik kunnen inschatten hoeveel tomaten ik juist moet kopen in maart, zodat ik jullie niet op kosten jaag,
koen, nooit discriminerend in mijn uitvallen tegen hem (of haar)
Misschien hebben jullie het al gemerkt, of misschien niet, of was je van plan het te merken. Er is een reactie geplaatst op het relaas van 'heruitzendingen'. Graag zou ik u allen willen verzoeken de laffe anoniemigaard te willen identificeren, opsporen, en te vierenveertigdelen. Ik kon natuurlijk ook censurisatie toepassen en de arme man (of vrouw) zijn (of haar) hoogrelevante zever simpelweg verwijderen en niet publiceren. Maar vergevingsgezind en lieflijk door het leven gaand zoals ik reeds enkele weken doe, heb ik na lang beraad en onder druk van mijn voorzitter, onder-voorzitter, secretaris en penningmeester beslist om dit schepsel ook een forum te geven waar hij (of zij) de mondiale afschuw tegen hem (of haar) en de daarbij horende frustraties kan ten monde brengen. Ik versta wel dat hij (of zij) zegt dat ik niet in staat ben om mijn (ik citeer) 'woordenschat op een correcte manier te gebruiken', en ik kan begrijpen dat hij (of zij) de iets meer overdachte neerpenning niet ten volle snapt, die ik gisteren neergetypt heb en waar ik dus de hand in heb.
Ik hoop dat u, evenzeer als mijzelf, zulke extreme individuen van antwoord dient en deze blog overlaadt met reacties. Op die manier zal ik kunnen inschatten hoeveel tomaten ik juist moet kopen in maart, zodat ik jullie niet op kosten jaag,
koen, nooit discriminerend in mijn uitvallen tegen hem (of haar)
woensdag 19 september 2007
heruitzendingen
Ook vandaag weer een hels gevecht geleverd tegen mijn inwendige ik die overspoeld werd door uitwendige niet-ikken.
Vooral deze nacht is er weer een veldslag uitgevochten, waarbij geen duidelijke winnaar uit de bus is gekomen. Hierbij wil ik dan ook de aanslepende formatie bedanken, anders zou ik niet naar de (extra lange) heruitzendingen van (100dagen-)Terzake, Het Nieuws en Het Journaal kunnen kijken. En zeg nu zelf, wat is er nu het beste tegen een invasionerende troepenmacht? Goedele Wachters en Danny Verstraete, naast een Strepsilleke natuurlijk.
Ik heb ook vandaag nog last gehad van de bacteria vallingskia.De symptomen zijn: niezen, lopende neus (en nee, ik weiger die mop van 'loopt er dan achter'), oren die toe zitten (gelukkig heb ik een heuse stereoketen geïnstalleerd op de deurbel), lichtelijke tintelingen achteraan, vooraan en zijwaarts van de keel. In een verregaand stadium treden er evenwel ook lichtelijke neigingen op die een zekere voedselhoeveelheid rechtsomkeer laten maken op de expresweg A456 richting maag.
Stilletjes aan denk ik wel te mogen stellen dat ik nu reeds weet wie de oorlog zal winnen (ik kan nog altijd een veiligheidsmuur installeren), en daarom heb ik ook reeds nu een economisch herstelplan in werking laten treden. Dit zal bestaan uit het mij overmatig laten overladen van lofbetuigingen, complimentjes, zwarte schoensmeer en appelmoes.
Indien u enige sympathie ten aanzien van mij wil kenbaar maken, nu ik aan de overhand ben, en de beterhand haal in de nooit aflatende oorlog tussen het menselijke lichaam en de bacteriële inbreng, dat is uw goed recht. Weet dat op de dag des oordeels, ik een goed woordje zal doen bij mijn ploegbaas, die net de werkregeling voor volgende week heeft opgehangen aan het prikbord, links van de chauffageketel.
De firma Koen Begint NV, het personeel en zijn klanten danken u voor uw zeer gewaardeerde hulp,
koen, ik ben er dan toch maar achter gelopen
Vooral deze nacht is er weer een veldslag uitgevochten, waarbij geen duidelijke winnaar uit de bus is gekomen. Hierbij wil ik dan ook de aanslepende formatie bedanken, anders zou ik niet naar de (extra lange) heruitzendingen van (100dagen-)Terzake, Het Nieuws en Het Journaal kunnen kijken. En zeg nu zelf, wat is er nu het beste tegen een invasionerende troepenmacht? Goedele Wachters en Danny Verstraete, naast een Strepsilleke natuurlijk.
Ik heb ook vandaag nog last gehad van de bacteria vallingskia.De symptomen zijn: niezen, lopende neus (en nee, ik weiger die mop van 'loopt er dan achter'), oren die toe zitten (gelukkig heb ik een heuse stereoketen geïnstalleerd op de deurbel), lichtelijke tintelingen achteraan, vooraan en zijwaarts van de keel. In een verregaand stadium treden er evenwel ook lichtelijke neigingen op die een zekere voedselhoeveelheid rechtsomkeer laten maken op de expresweg A456 richting maag.
Stilletjes aan denk ik wel te mogen stellen dat ik nu reeds weet wie de oorlog zal winnen (ik kan nog altijd een veiligheidsmuur installeren), en daarom heb ik ook reeds nu een economisch herstelplan in werking laten treden. Dit zal bestaan uit het mij overmatig laten overladen van lofbetuigingen, complimentjes, zwarte schoensmeer en appelmoes.
Indien u enige sympathie ten aanzien van mij wil kenbaar maken, nu ik aan de overhand ben, en de beterhand haal in de nooit aflatende oorlog tussen het menselijke lichaam en de bacteriële inbreng, dat is uw goed recht. Weet dat op de dag des oordeels, ik een goed woordje zal doen bij mijn ploegbaas, die net de werkregeling voor volgende week heeft opgehangen aan het prikbord, links van de chauffageketel.
De firma Koen Begint NV, het personeel en zijn klanten danken u voor uw zeer gewaardeerde hulp,
koen, ik ben er dan toch maar achter gelopen
dinsdag 18 september 2007
invasie
Terwijl dat de zomer eigenlijk nog zou moeten beginnen heeft de herfst reeds haar blijde intrede gemaakt in het anders zo rustige Pajottenlandse Pamel. En wie herfst zegt, zegt regen, en wie regen zegt, zegt ziek. Inderdaad, ook ik ben vatbaar voor die talrijke kleine beestjes die wij bacteriën en virussen noemen en proberen te lijf te gaan met overvloedige antibiotica en zakken vol roze korrel.
Gisterenavond last gekregen van mijn keel waardoor mijn stemvolume enige tikjes lager is gedaald (het is mogelijk), maar alles opgelost met een Strepsilleke (ik vond geen Orofars). Deze nacht, na een wervelende droom en een dito gevecht met mijn allesbedekkende dekens, opgestaan om een tweede Strepsilleke te nemen (de Orofars waren logischerwijze nog steeds op).
Deze morgen opgestaan, nee sorry wakker geworden (iets hélemaal anders), en nog steeds menige diertjes die vlijtig aan het werken waren in mijn cava keela. Dankzij de goede zorgen van een Dafalganneke die mij een moeder kwam brengen, nog even geslapen zonder pijn en andere ongemakken (ik was ook al eens naar het toilet geweest op voorhand), en rond 11.00u opgestaan (weldegelijk opgestaan, niet enkel wakker geworden), met een minder aantal druk bezige beestjes.
Aangezien de beestjes een beetje dood zijn (ik heb sterke spieren!!), moet hun levensvocht natuurlijk ook nog verwijderd worden. Ik heb naar Rendac gebeld, maar zij verwerken alleen maar karkassen die overleden zijn aan blauwtong, mond- en klauwzeer of haarwortelinfecties. Dieren die overleden zijn ten gevolge van het overmatig gebruik van Strepsillekes behoren niet tot hun bevoegdheid.
Daarom moet ik nu zelf de levensvochten der beestjes kwijtgeraken, en zit ik zodoende met een serieuze valling.
Mensen die hun medeleven willen betuigen in deze moeilijke periode worden verzocht een postduif te zenden (liefst genetisch gemanipuleerde duiven die resistent zijn tegen het gebruik van Strepsillekes) en dit op kantooruren, aangezien anders de deur niet opengaat.
koen, bloemen noch kransen
Gisterenavond last gekregen van mijn keel waardoor mijn stemvolume enige tikjes lager is gedaald (het is mogelijk), maar alles opgelost met een Strepsilleke (ik vond geen Orofars). Deze nacht, na een wervelende droom en een dito gevecht met mijn allesbedekkende dekens, opgestaan om een tweede Strepsilleke te nemen (de Orofars waren logischerwijze nog steeds op).
Deze morgen opgestaan, nee sorry wakker geworden (iets hélemaal anders), en nog steeds menige diertjes die vlijtig aan het werken waren in mijn cava keela. Dankzij de goede zorgen van een Dafalganneke die mij een moeder kwam brengen, nog even geslapen zonder pijn en andere ongemakken (ik was ook al eens naar het toilet geweest op voorhand), en rond 11.00u opgestaan (weldegelijk opgestaan, niet enkel wakker geworden), met een minder aantal druk bezige beestjes.
Aangezien de beestjes een beetje dood zijn (ik heb sterke spieren!!), moet hun levensvocht natuurlijk ook nog verwijderd worden. Ik heb naar Rendac gebeld, maar zij verwerken alleen maar karkassen die overleden zijn aan blauwtong, mond- en klauwzeer of haarwortelinfecties. Dieren die overleden zijn ten gevolge van het overmatig gebruik van Strepsillekes behoren niet tot hun bevoegdheid.
Daarom moet ik nu zelf de levensvochten der beestjes kwijtgeraken, en zit ik zodoende met een serieuze valling.
Mensen die hun medeleven willen betuigen in deze moeilijke periode worden verzocht een postduif te zenden (liefst genetisch gemanipuleerde duiven die resistent zijn tegen het gebruik van Strepsillekes) en dit op kantooruren, aangezien anders de deur niet opengaat.
koen, bloemen noch kransen
maandag 17 september 2007
mijn eerste mic's
De laatste week is ingegaan, het doet pijn, maar je moet nu eenmaal afscheid nemen van je congé, met spijt in het hart.
Mijn carriere als professioneel entertainer kan zich beginnen te ontwikkelen! Mijn eerste optredens liggen al vast. Op 7, 8 én 9 maart breng ik mijn tekst over mijn nauw aan het hart liggende geboortedorp (zie 'Zondag'). Op 15 mei ben ik ook al bezet, want de aanbieding is gekomen om dan dezelfde tekst komen te brengen!! (klein vreugde-uitbarstingetje).
Ik weet het, maart en mei zijn nog heel ver weg, maar onthoud die grote wijsheid van de oude Chinees Ping Pong Pang: Uitgesteld genot is hoger genot. Voor de Koen-verslaafden onder jullie (en dat zijn er veel, ongetwijfeld) probeer ik natuurlijk vroeger op te treden, en dat komt steeds dichter bij. Ik zal jullie dus zeker laten weten wanneer jullie mij kunnen komen bewonderen!!
koen, steeds in de weer om jullie te plezieren
PS: Alt+Tab was de grote winnaar van de 'favoriete Toets-enquête'
Mijn carriere als professioneel entertainer kan zich beginnen te ontwikkelen! Mijn eerste optredens liggen al vast. Op 7, 8 én 9 maart breng ik mijn tekst over mijn nauw aan het hart liggende geboortedorp (zie 'Zondag'). Op 15 mei ben ik ook al bezet, want de aanbieding is gekomen om dan dezelfde tekst komen te brengen!! (klein vreugde-uitbarstingetje).
Ik weet het, maart en mei zijn nog heel ver weg, maar onthoud die grote wijsheid van de oude Chinees Ping Pong Pang: Uitgesteld genot is hoger genot. Voor de Koen-verslaafden onder jullie (en dat zijn er veel, ongetwijfeld) probeer ik natuurlijk vroeger op te treden, en dat komt steeds dichter bij. Ik zal jullie dus zeker laten weten wanneer jullie mij kunnen komen bewonderen!!
koen, steeds in de weer om jullie te plezieren
PS: Alt+Tab was de grote winnaar van de 'favoriete Toets-enquête'
zondag 16 september 2007
Zondag
Vandaag om 11.00 uit mijn nest gekropen (was al om 06.00 eens wakker geweest!). Na een stresserende week was het wel eens nodig dat ik kon uitslapen. Stresserend, want ik heb een hele week liggen zoeken naar de plaats waar onze kippen eieren leggen. Dat was inderdaad het meest spannende aan mijn week tot nu toe. Aangezien de school pas maandag 24/09/2007 begint (woehahahahahahaha), ben ik dus al thuis van 25/06/2007 (trek er dan wel mijn vakantiejob af). Het leven als student is hard, ik moet het toegeven.
Ik heb dus meer dan tijd genoeg om me volledig bezig te houden met het uitdokteren en schrijven van het lichtere genre teksten zoals daar zijn: deze blog (weze geprezen), een klein stand-up actje over mijn eigenste boerengat (mijn dorp Roosdaal, niet mis te verstaan), én mijn eigen stand up-act/start-upbezigheid. Vandaag heb ik zowat de laatste hand gelegd aan de ruwe versie van mijn eerste comedy-tekst die ik zelf wil brengen.
Hebben jullie dus nog een start-upper nodig, bel me, schrijf me, laat me vlug iets weten! Vanaf nu treed ik op (het voorplan)!
koen, conquering the world (laten we met Vlaanderen beginnen)
Ik heb dus meer dan tijd genoeg om me volledig bezig te houden met het uitdokteren en schrijven van het lichtere genre teksten zoals daar zijn: deze blog (weze geprezen), een klein stand-up actje over mijn eigenste boerengat (mijn dorp Roosdaal, niet mis te verstaan), én mijn eigen stand up-act/start-upbezigheid. Vandaag heb ik zowat de laatste hand gelegd aan de ruwe versie van mijn eerste comedy-tekst die ik zelf wil brengen.
Hebben jullie dus nog een start-upper nodig, bel me, schrijf me, laat me vlug iets weten! Vanaf nu treed ik op (het voorplan)!
koen, conquering the world (laten we met Vlaanderen beginnen)
vrijdag 14 september 2007
gibberen
gisterenavond naar de lachclub geweest.
Meer bepaald: Lachclub Merelbeke-Scheldevallei onder de deskundige leiding van Geert Van de Vijver. Dames en heren, als ik jullie één ding mag aanraden: doen!
Ik hoor jullie nu al denken 'We vee ne zjiever is da na allemaul? A zoeë nen oeëp onnozeleirs da e betje beginnn te lachn'. voor de minder Pajottenlands-begrijpenden onder u: Wat voor een klucht is dit allemaal? Een hoop minder-intellectuelen die wat beginnen lachen.
Lachclub-Lachyoga is iets helemaal anders dan Improvisatietheater, Stand up-comedy, Mime, ... het is meeer therapeutisch lachen óm te lachen. Na een aantal ietwat kinderlijke spelletjes (om te lachen) zoals de rietstengel, de leeuwenlach, de milkshake, begin je gewoon te lachen. En op het einde van de 'sessie' hebben we maar liefst 5-10 minuten aan een stuk de slappe lach gehad.
Je moet niet grappig zijn (oef), je moet geen mop kunnen vertellen (oefer), en je moet niet op een podium staan (oefst). Het is gewoon lachen. en ik zweer het u, het IS lachen.
Als je er meer over wilt weten: www.lachclubs.be (algemeen) of www.delachvanvlaanderen.be (Geert Van de Vijver - Lachclub Merelbeke Scheldevallei)
Doen!!
koen, moehahahahahahahahahaha
Meer bepaald: Lachclub Merelbeke-Scheldevallei onder de deskundige leiding van Geert Van de Vijver. Dames en heren, als ik jullie één ding mag aanraden: doen!
Ik hoor jullie nu al denken 'We vee ne zjiever is da na allemaul? A zoeë nen oeëp onnozeleirs da e betje beginnn te lachn'. voor de minder Pajottenlands-begrijpenden onder u: Wat voor een klucht is dit allemaal? Een hoop minder-intellectuelen die wat beginnen lachen.
Lachclub-Lachyoga is iets helemaal anders dan Improvisatietheater, Stand up-comedy, Mime, ... het is meeer therapeutisch lachen óm te lachen. Na een aantal ietwat kinderlijke spelletjes (om te lachen) zoals de rietstengel, de leeuwenlach, de milkshake, begin je gewoon te lachen. En op het einde van de 'sessie' hebben we maar liefst 5-10 minuten aan een stuk de slappe lach gehad.
Je moet niet grappig zijn (oef), je moet geen mop kunnen vertellen (oefer), en je moet niet op een podium staan (oefst). Het is gewoon lachen. en ik zweer het u, het IS lachen.
Als je er meer over wilt weten: www.lachclubs.be (algemeen) of www.delachvanvlaanderen.be (Geert Van de Vijver - Lachclub Merelbeke Scheldevallei)
Doen!!
koen, moehahahahahahahahahaha
woensdag 12 september 2007
anoniem is uw pseudoniem
Hou je vooral niet in! Vanaf nu moet je je zelfs niet meer aanmelden om reacties in te geven, die blijk geven van enige affiniteit met het geschreven onderwerp. Voor de schizofrenen onder u kan je nu zelfs anoniem, zonder identiteit voor de minder begrijpenden onder u, een reactie plaatsen indien u dat relevant, plezant, ambetant, of afgezoomd met Brugse kant vindt.
Enige voorwaarde is natuurlijk dat u 'anoniem' of 'overig' aanklikt als u de reactie wilt plaatsen, en dat u de lichtelijk scheve lettertjes overtypt. Kwestie van de stoute meneeren die toch alleen maar ongewenste reclame voor telescopisch vislijnen en en periodieke sinusfuncties willen neerpennen tegen te houden.
Dan moet ik, mezelf, en mijn 53 andere persoonlijkheden die reactie nog goedkeuren, kwestie van het totalitaire regime van deze Koen Begint-wereld te illustreren.
koen, I'll be watching you
Enige voorwaarde is natuurlijk dat u 'anoniem' of 'overig' aanklikt als u de reactie wilt plaatsen, en dat u de lichtelijk scheve lettertjes overtypt. Kwestie van de stoute meneeren die toch alleen maar ongewenste reclame voor telescopisch vislijnen en en periodieke sinusfuncties willen neerpennen tegen te houden.
Dan moet ik, mezelf, en mijn 53 andere persoonlijkheden die reactie nog goedkeuren, kwestie van het totalitaire regime van deze Koen Begint-wereld te illustreren.
koen, I'll be watching you
smakelijk
snijbonen: boerenkost, maar goede kost.
En met mayonaise schuift het nog eens zo goed. Er wordt wat verdoezelt, beste disgenoten. Kennen jullie niet allemaal die magistrale dot mayonaise op je fritten, om die wansmakelijke balletjes-in-tomatensaus-smaak te negeren? Die zo beroemde favoriete saus van de typisch Belgische frietkotganger. Waarbij de balletjes geteld zijn, en de vitaminen nog moeten uitgevonden worden. Daar een sublieme poeder-oplossing over, met veel kruiden, zodat je met moeite weet of de balletjes van zogezegd vlees of van polytereftalaat gemaakt zijn.
Nee, mede-verorberaars, die boerenkeuken is nog altijd het beste. Snijbonen, patatten en biefstuk. Een avondmaal waar je u kan tegen zeggen. Enkel 'gebakken kreeftenmedaillons met kokkels, krokante groenten met kerrie en een mengeling van verse kruiden' zou er misschien nog over kunnen, maar de GB was al toe, dus ik kon er niet meer achter gaan. Daarom bleef het noodzakelijkerwijs bij die ietwat minder geraffineerde schotel, maar daarom niet minder lekker. Elke dag weer een nieuwe ontdekkingstocht in mijn bord, het is eens wat anders dan de snelle hap
koen, Bon appétit zegt de Fransman
En met mayonaise schuift het nog eens zo goed. Er wordt wat verdoezelt, beste disgenoten. Kennen jullie niet allemaal die magistrale dot mayonaise op je fritten, om die wansmakelijke balletjes-in-tomatensaus-smaak te negeren? Die zo beroemde favoriete saus van de typisch Belgische frietkotganger. Waarbij de balletjes geteld zijn, en de vitaminen nog moeten uitgevonden worden. Daar een sublieme poeder-oplossing over, met veel kruiden, zodat je met moeite weet of de balletjes van zogezegd vlees of van polytereftalaat gemaakt zijn.
Nee, mede-verorberaars, die boerenkeuken is nog altijd het beste. Snijbonen, patatten en biefstuk. Een avondmaal waar je u kan tegen zeggen. Enkel 'gebakken kreeftenmedaillons met kokkels, krokante groenten met kerrie en een mengeling van verse kruiden' zou er misschien nog over kunnen, maar de GB was al toe, dus ik kon er niet meer achter gaan. Daarom bleef het noodzakelijkerwijs bij die ietwat minder geraffineerde schotel, maar daarom niet minder lekker. Elke dag weer een nieuwe ontdekkingstocht in mijn bord, het is eens wat anders dan de snelle hap
koen, Bon appétit zegt de Fransman
sorry
mea culpa, mea culpa, mea grote culpa.
ik moet me inderdaad verontschuldigen bij Hem, aangezien ook Hij nood heeft aan zijn dagelijkse houvast in Zijn vluchtige leven. Maar nog meer moet ik mijn excuses aanbieden aan jullie, die onvermoeibare Koen Begint-fans. Want jullie zijn het aan wie ik hier mijn diepste geheimen en gedachten prijs geef. Daarom begrijp ik maar al te goed die tegenslag die jullie gisteren hebben moeten te boven komen, toen jullie gisteren elk uur van de dag benieuwd waren naar een nieuwe productie van mezelf. Die vertwijfenis, ontgoocheling, teleurstelling, ze was enorm.
Maar niet getreurd! Om het goed te maken, zijn er een paar (2 dus) extra faciliteiten aan deze devotie-site toegevoegd. Als eerste wordt je nu genummerd, zodat ik weet wie hier eigenlijk mijn grootste fans zijn, en wie toevallig op mijn blog gestoten is, toen hij op zoek was naar Rummicub-cursussen voor gevorderden.
Daarenboven wordt deze site ook meer en meer interactief, want vanaf nu zal je elke week kunnen antwoorden op de keine enquête die peilt naar mijn meest gemiddelde fan. En fan dat zijn jullie, en gemiddeld zeker.
Dus dames en heren en Japanse nachtegalen, enquêteert en vermenigvuldigt u, zodat ook binnen 9 maanden deze aarde vol met ons-achtigen kruipt.
Ga heen in vrede
koen, slopl
ik moet me inderdaad verontschuldigen bij Hem, aangezien ook Hij nood heeft aan zijn dagelijkse houvast in Zijn vluchtige leven. Maar nog meer moet ik mijn excuses aanbieden aan jullie, die onvermoeibare Koen Begint-fans. Want jullie zijn het aan wie ik hier mijn diepste geheimen en gedachten prijs geef. Daarom begrijp ik maar al te goed die tegenslag die jullie gisteren hebben moeten te boven komen, toen jullie gisteren elk uur van de dag benieuwd waren naar een nieuwe productie van mezelf. Die vertwijfenis, ontgoocheling, teleurstelling, ze was enorm.
Maar niet getreurd! Om het goed te maken, zijn er een paar (2 dus) extra faciliteiten aan deze devotie-site toegevoegd. Als eerste wordt je nu genummerd, zodat ik weet wie hier eigenlijk mijn grootste fans zijn, en wie toevallig op mijn blog gestoten is, toen hij op zoek was naar Rummicub-cursussen voor gevorderden.
Daarenboven wordt deze site ook meer en meer interactief, want vanaf nu zal je elke week kunnen antwoorden op de keine enquête die peilt naar mijn meest gemiddelde fan. En fan dat zijn jullie, en gemiddeld zeker.
Dus dames en heren en Japanse nachtegalen, enquêteert en vermenigvuldigt u, zodat ook binnen 9 maanden deze aarde vol met ons-achtigen kruipt.
Ga heen in vrede
koen, slopl
maandag 10 september 2007
op een blauwe maandagmorgen
Gegroet lieve kindertjes,
10.16 wanneer ik mijn welgebektheid aan de wereld durf te verkondigen. Maandag 10/9/2007, een onbekende toekomst, maar een welbekend verleden. Na mijn boke met choco en een vluchtige passage van de belangrijkste krantenartikels heb ik mezelf hier neergepoot.
Ik ben nog maar net wakker (09.51), of een bezoek van mijn enige peter hier op het land laat de hemel weer opengaan (spreekwoordelijk, nietwaar). Als één van mijn grootste fans, was hij natuurlijk in de wolken (ook hier in de spreekwoordelijke wijs) over het nieuwe initiatief van mijnentwege (gisteren naar In De Gloria gekeken, en Vermaelens Projects was weer goed).
Hij, ietwat onwetend en niet vertouwd met het fenomeen blokken/bloggen wou weten of je kan reacties planten over deze literair hoogstaande zever. Inderdaad, en wat meer is: Ik verplicht het u. Voelt u enige afschuw t.o.v. mijn politieke, ideologische of speleologische voorkeur of overtuiging, laat het me (discreet en persoonlijk) weten. Voelt u daarentegen een prille, maar oncontroleerbare bewondering of liefde voor me opborrelen, laat het me (minder discreet) weten. Zo weet ook ik wie ik het meest moet negeren of eens een pint betalen. Even aanmelden, en de Koen Begint-wereld gaat voor je open, waar menigeen vreugdevol door het leven stapt.
Vreugdevol door het leven stappen, het was er niet bij in Witse gisterenavond. Inderdaad, zondagavond is één-avond. Hierbij wil ik me dan ook direct verontschuldigen bij de Vitaya of VijfTV-kijkers onder u.
Elke week gebeurt er in het Vlaamse hinterland wel een moord, toevallig op zondagavond (zondag is moorddag). Op een klein uur tijd ontrafelt de eigenzinnige speurder alle intriges, verhoudingen en relaties in het anders zo gelukkige leven van de 'mijn aflevering of fame'-acteurs. Dat hij het zo vlug kan is natuurlijk niet te verwonderen, na zovele jaren dienst. Wat me wel intrigeert is de houding van die kandidaat-moordenaars. Is het jullie nog niet opgevallen, na vele afleveringen van Flikken, Heterdaad, Witse, Baantjer, en Piet Piraat te hebben bekeken, hoe arrogant en zelfverzekerd die aspirant-doders voor de dag komen? Elke aflevering doet er wel iemand beroep op zijn rechten/vertrouwenspersoon, daagt de speurders uit, of weigert te antwoorden op de allesophelderende vragen van uw zondagavond-hoofdrollen.
Nu ben ikzelf ook van geen kleintje vervaard, ga maar eens bij je petekind-ganzenkuiken als papaa en mamaa hem beschermen, maar zo met het politieapparaat haar klompen spelen, dat is zelfs voor mij niet weggelegd. Zouden we niet allemaal bidderen en seven als er zulk een corpulente 50er(Flikken) of sensuele 30er(Witse) je de pieren uit je neus haalt? Ik denk het wel! Want voelen we niet allemaal enig ontzag voor mensen in uniform of gekleed door Bobo in Tremelo, als we over de wegen der het nietige Belgium lopen? Elke keer ik de zogenaamde flikken over straat zie paraderen, bekruipt me een gevoel van onbehagen. Ik vraag me steeds af of ze me niets kunnen maken, ook al wandel ik volledig conform de verkeersregels over de E40 richting kust. Steeds weer duiken die vragen op: Heb ik mijn rits wel toe, heb ik mijn bord leeggegeten, hebben ze gezien dat ik dat blikje in de gewone vuilniszak heb gedaan ipv in de PMD, of weten ze van mijn nachtelijke uitstap deze nacht (ik had honger, en een boke met choco gaat er steeds in). Respect voor de verdachten-die-doorgaan-naar-de-tweede-ronde, ik zou het niet kunnen.
Ik hoop dat ook jullie dit fenomeen zullen tegemoet komen, en daarom nodig ik jullie uit op de wekelijkse zelfhulpgroep Ontzaghebbende Witsekijkers, waarvan ik zowel de functie van voorzitter, onder-voorzitter, pennigmeester als secretaris vervul (men moet klein beginnen)
Koen, Heil Witse
10.16 wanneer ik mijn welgebektheid aan de wereld durf te verkondigen. Maandag 10/9/2007, een onbekende toekomst, maar een welbekend verleden. Na mijn boke met choco en een vluchtige passage van de belangrijkste krantenartikels heb ik mezelf hier neergepoot.
Ik ben nog maar net wakker (09.51), of een bezoek van mijn enige peter hier op het land laat de hemel weer opengaan (spreekwoordelijk, nietwaar). Als één van mijn grootste fans, was hij natuurlijk in de wolken (ook hier in de spreekwoordelijke wijs) over het nieuwe initiatief van mijnentwege (gisteren naar In De Gloria gekeken, en Vermaelens Projects was weer goed).
Hij, ietwat onwetend en niet vertouwd met het fenomeen blokken/bloggen wou weten of je kan reacties planten over deze literair hoogstaande zever. Inderdaad, en wat meer is: Ik verplicht het u. Voelt u enige afschuw t.o.v. mijn politieke, ideologische of speleologische voorkeur of overtuiging, laat het me (discreet en persoonlijk) weten. Voelt u daarentegen een prille, maar oncontroleerbare bewondering of liefde voor me opborrelen, laat het me (minder discreet) weten. Zo weet ook ik wie ik het meest moet negeren of eens een pint betalen. Even aanmelden, en de Koen Begint-wereld gaat voor je open, waar menigeen vreugdevol door het leven stapt.
Vreugdevol door het leven stappen, het was er niet bij in Witse gisterenavond. Inderdaad, zondagavond is één-avond. Hierbij wil ik me dan ook direct verontschuldigen bij de Vitaya of VijfTV-kijkers onder u.
Elke week gebeurt er in het Vlaamse hinterland wel een moord, toevallig op zondagavond (zondag is moorddag). Op een klein uur tijd ontrafelt de eigenzinnige speurder alle intriges, verhoudingen en relaties in het anders zo gelukkige leven van de 'mijn aflevering of fame'-acteurs. Dat hij het zo vlug kan is natuurlijk niet te verwonderen, na zovele jaren dienst. Wat me wel intrigeert is de houding van die kandidaat-moordenaars. Is het jullie nog niet opgevallen, na vele afleveringen van Flikken, Heterdaad, Witse, Baantjer, en Piet Piraat te hebben bekeken, hoe arrogant en zelfverzekerd die aspirant-doders voor de dag komen? Elke aflevering doet er wel iemand beroep op zijn rechten/vertrouwenspersoon, daagt de speurders uit, of weigert te antwoorden op de allesophelderende vragen van uw zondagavond-hoofdrollen.
Nu ben ikzelf ook van geen kleintje vervaard, ga maar eens bij je petekind-ganzenkuiken als papaa en mamaa hem beschermen, maar zo met het politieapparaat haar klompen spelen, dat is zelfs voor mij niet weggelegd. Zouden we niet allemaal bidderen en seven als er zulk een corpulente 50er(Flikken) of sensuele 30er(Witse) je de pieren uit je neus haalt? Ik denk het wel! Want voelen we niet allemaal enig ontzag voor mensen in uniform of gekleed door Bobo in Tremelo, als we over de wegen der het nietige Belgium lopen? Elke keer ik de zogenaamde flikken over straat zie paraderen, bekruipt me een gevoel van onbehagen. Ik vraag me steeds af of ze me niets kunnen maken, ook al wandel ik volledig conform de verkeersregels over de E40 richting kust. Steeds weer duiken die vragen op: Heb ik mijn rits wel toe, heb ik mijn bord leeggegeten, hebben ze gezien dat ik dat blikje in de gewone vuilniszak heb gedaan ipv in de PMD, of weten ze van mijn nachtelijke uitstap deze nacht (ik had honger, en een boke met choco gaat er steeds in). Respect voor de verdachten-die-doorgaan-naar-de-tweede-ronde, ik zou het niet kunnen.
Ik hoop dat ook jullie dit fenomeen zullen tegemoet komen, en daarom nodig ik jullie uit op de wekelijkse zelfhulpgroep Ontzaghebbende Witsekijkers, waarvan ik zowel de functie van voorzitter, onder-voorzitter, pennigmeester als secretaris vervul (men moet klein beginnen)
Koen, Heil Witse
zondag 9 september 2007
heimwee
ave u allen,
deze zondag ben ik mezelf wat aan het relaxeren na een kleine week hard werken. Deze week ben ik immers mezelf vrijwillig gaan pijnigen door te helpen bij de druivenoogst in de Bourgogne (inderdaad!). Wegens een lichtelijk zware blessure van een der mijnen companen (tevens mijn enige vervoersmogelijkheid) ben ik evenwel vroegtijdig moeten terugkeren naar ons teergeliefd landje, met spijt in het hart, en pijn in de rug.
Ik kan u verzekeren, en dan vooral zij die deze martelpraktijken nog niet hebben ondergaan (waaronder velen), het is zingen, vechten, huilen, bidden, lachen, werken, en bewonderen. Affirmatief, het is inderdaad bewonderen!
Als je in het midden van de wijgaarden ligt te kruipen, terwijl je alleen maar druiven ziet tot in Boejoemboera, denk je met met heimwee terug aan die tijd dat je onbezonnen in je wiegje lag, sjokkend aan die moederlijke speen. Maar dan dringt tot je door dat jij verantwoordelijk bent voor die premiers crus en grand crus die de wereld zullen veroveren, waar iedereen versteld zal van staan, van die magistrale witte Bourgogne-wijn.
Ja, mede-aardbewoners, daar lééft de wijn. Van 's morgens in de vroegte staan reeds meer dan 7 wagentjes te wachten om een hele dag akke-akke-knip te doen. Je ziet druiven passeren, je ziet raisins passeren, je ziet wijnbezen passeren, je ziet heel weinig schoon volk passeren.
Daar, in het midden van de wijngaard, tegen de helling aan, daar kom je in het reine met jezelf. Je hele leven passeert er de revue. Daarom ook dat ik reeds na een half uur pijn begon te krijgen in mijn rug, want als je slechts 20 jaar versneld afspeelt, is je leven snel gepasseerd.
En eenmaal de pijn zijn blijde intrede maakt, voel je hoeveel een druif eigenlijk weegt. Een hele dag gebukt staan, het is niet alles. De pijn is niet te harden, enkel je spieren beginnen zich te harden. Lichaamsdelen die ook door moleculaire biologen nog niet gekend waren, kronkelen zich de hele dag door. Maar dat wordt dan weer wat gemasseerd door de premiers crus en de grands crus waarvoor je verleden jaar menige Dafalgans hebt verzwolgen.
Dames en heren, herdenk in uw tafelgebeden zij, die instaan voor de productie van uw geestrijke Bourgognes, en herdenk vooral die arme student, die na een week nu nog steeds met heimwee terugdenkt aan die moederlijke speen
koen, sante!
deze zondag ben ik mezelf wat aan het relaxeren na een kleine week hard werken. Deze week ben ik immers mezelf vrijwillig gaan pijnigen door te helpen bij de druivenoogst in de Bourgogne (inderdaad!). Wegens een lichtelijk zware blessure van een der mijnen companen (tevens mijn enige vervoersmogelijkheid) ben ik evenwel vroegtijdig moeten terugkeren naar ons teergeliefd landje, met spijt in het hart, en pijn in de rug.
Ik kan u verzekeren, en dan vooral zij die deze martelpraktijken nog niet hebben ondergaan (waaronder velen), het is zingen, vechten, huilen, bidden, lachen, werken, en bewonderen. Affirmatief, het is inderdaad bewonderen!
Als je in het midden van de wijgaarden ligt te kruipen, terwijl je alleen maar druiven ziet tot in Boejoemboera, denk je met met heimwee terug aan die tijd dat je onbezonnen in je wiegje lag, sjokkend aan die moederlijke speen. Maar dan dringt tot je door dat jij verantwoordelijk bent voor die premiers crus en grand crus die de wereld zullen veroveren, waar iedereen versteld zal van staan, van die magistrale witte Bourgogne-wijn.
Ja, mede-aardbewoners, daar lééft de wijn. Van 's morgens in de vroegte staan reeds meer dan 7 wagentjes te wachten om een hele dag akke-akke-knip te doen. Je ziet druiven passeren, je ziet raisins passeren, je ziet wijnbezen passeren, je ziet heel weinig schoon volk passeren.
Daar, in het midden van de wijngaard, tegen de helling aan, daar kom je in het reine met jezelf. Je hele leven passeert er de revue. Daarom ook dat ik reeds na een half uur pijn begon te krijgen in mijn rug, want als je slechts 20 jaar versneld afspeelt, is je leven snel gepasseerd.
En eenmaal de pijn zijn blijde intrede maakt, voel je hoeveel een druif eigenlijk weegt. Een hele dag gebukt staan, het is niet alles. De pijn is niet te harden, enkel je spieren beginnen zich te harden. Lichaamsdelen die ook door moleculaire biologen nog niet gekend waren, kronkelen zich de hele dag door. Maar dat wordt dan weer wat gemasseerd door de premiers crus en de grands crus waarvoor je verleden jaar menige Dafalgans hebt verzwolgen.
Dames en heren, herdenk in uw tafelgebeden zij, die instaan voor de productie van uw geestrijke Bourgognes, en herdenk vooral die arme student, die na een week nu nog steeds met heimwee terugdenkt aan die moederlijke speen
koen, sante!
Koen Begint Echt
Een goede 12 voor drieën allemaal.
Na een zekere hoeveelheid zuiver flessenwater tot mij te hebben genomen acht ik mezelf in staat tot het minder veilig maken van het wereldwijde web. Daarom zal ik nu op regelmatige tijdstippen de gehele aarde overspoelen met intellectuele en minder plezante kronkels.
Aangezien de mens een kuddebeest is ben ook ik thans genoopt te bloggen, zodat jullie steevast kunnen meegenieten van de interessante leefwereld van jullie aller idool/X-factor/Star Academy-chouchou. Daarom start ik vanaf heden en vandaag de enige echte blog van mezelf: http://koenbegint.blogspot.com/ U bent ten allen tijde vriendelijk uitgenodigd en verzocht deze te bevolken en te bezoeken op alle onmenselijke en menselijkere uren uwer bestaan.
Voor nadere kennismaking stuur ik aan op een algemene welslagen van deze persoonlijke uitingen.
Koen (nu écht begonnen)
Na een zekere hoeveelheid zuiver flessenwater tot mij te hebben genomen acht ik mezelf in staat tot het minder veilig maken van het wereldwijde web. Daarom zal ik nu op regelmatige tijdstippen de gehele aarde overspoelen met intellectuele en minder plezante kronkels.
Aangezien de mens een kuddebeest is ben ook ik thans genoopt te bloggen, zodat jullie steevast kunnen meegenieten van de interessante leefwereld van jullie aller idool/X-factor/Star Academy-chouchou. Daarom start ik vanaf heden en vandaag de enige echte blog van mezelf: http://koenbegint.blogspot.com/ U bent ten allen tijde vriendelijk uitgenodigd en verzocht deze te bevolken en te bezoeken op alle onmenselijke en menselijkere uren uwer bestaan.
Voor nadere kennismaking stuur ik aan op een algemene welslagen van deze persoonlijke uitingen.
Koen (nu écht begonnen)
Abonneren op:
Posts (Atom)
