De overzadigbare drang naar ultieme kennis was vandaag weer overduidelijk aanwezig op de eerste dag van het nieuwe academiejaar.
Zoals zovele kindjes was ook ik weer gedoemd tot het hernemen van de lessen, na drie maand schoolloos door het leven zijn kunnen te gaan. Aangezien ik reeds mijn derde jaar zal komen te vertoeven in deze prachtige Gentsche binnenstad, was de spanning zeer goed te verdragen. Dit zeker en vast in tegenstelling tot menig ander vers studentje dat de universiteitsstad voor de eerste maal kwam overvloeien. Hier vraagt de juf niet meer wie je papa en je mama is, wat je hobby's zijn, en of je grote broer hier al eens gezeten heeft. Ze vragen zelfs niet meer om je naam op een papiertje te schrijven om op je tafel te zetten. We worden groot, beste mensen, aanvaard het of neem het aan.
Vanaf de eerste minuut is het zwoeten en zwegen geblazen, schrijven en pennen. In het zweet des aanschijns trachten wij onze reeds uitgebreide kennis nog te verruimen, dit tot meerdere eer en glorie van het vaderland. Gelukkig is deze week de 'hoofdstuk 1-week', en aangezien hoofdstuk 1 meestal een inleidingshoofdstuk, is het leven van de student dan toch niet zo zwaar als menig 16-jarige wel eens zou durven denken.
Naast het studeren is er immers nog meer dan tijd genoeg om (verplicht jezelf om tijd te maken!) om te blokken, of te leren, wat het studentenleven natuurlijk veel aangenamer maakt. Deprimerende gedachten worden wel eens geuit bij het aanschouwen van zulke hoeveelheden cursussen die wij allemaal zullen moeten verwerken, en waarvoor een aanzienlijke hoeveelheid Zoniënwoud-bosbomen zachtjes tegen de grond zijn gaan liggen om daarna lekker gefileerd te zijn geworden. Daarom vraag ik jullie, om naast de kaars die je voor mij, die arme student, hebt doen branden, ook een boom te laten branden, in nagedachtenis van al die arme houtigen die hun leven gegeven hebben, opdat wij zouden kunnen studeren om voor hen een mooie toekomst te fabriceren.
Vergeef die arme student, die verantwoordelijk is voor het omleggen van die ene beuk naast je huis, waarin 's morgens de vogeltjes een serenade aan de ochtendstond geven. Hij kan er ook niet aan doen, het is immers de schuld van het kopieerapparaat.
koen, in diepe rouw om het heengaan van een lijvige, maar dikke vriend
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten