Maite

Het was al 08.27 toen de laatste stralen van de straatlamp door de venster priemden, en verstoten werden door de eerste zonnestralen. Langzaam trok ik me recht uit mijn bedstede en wreef ik de vermoeidheid uit mijn morgenkijkers. De deur van de badkamer verschafte me een weg naar de ochtendlijke aanschouwing van mijn tronie. Al 20 jaren verscheen daar steeds hetzelfde gezicht, teneerkijkend over zijn levensbeeld. Secondenlang staarden ze mekaar aan, alsof ze elke gelijkenis en verschil wilden ontdekken. De spanning was te snijden, en elk moment werd een uitspatting verwacht, toen 'Maite met het nieuws' soelaas bracht. Ook het weer kwam door de radiospeler gekropen, en met een blik door het vensterraam vergewiste ik me van wat Maite me vertelde. Een mistroostige novemberdag diende zich aan. Druilerige regen plenste neer op de filerijdende auto's. Het leek alsof het gezicht van de bestuurders het weer naspeelde. Eenzaam en alleen wachtten ze allemaal om verder te trekken. Dieper de benevelde stad in. Ik trok mijn vest aan en zette me op mijn fiets. Zij aan zij reed ik samen met de wagens de stad in.