ramptoerist

Zijn we niet allemaal een klein beetje sensatie-gevoelig, medelijdenloos en curieus?

Aangezien gisteren mijn jongste broer moest optreden in het conservatorium van Gent (jawel!), bevonden we ons gisterenavond logischerwijs op die welgekende E40. Lekker dieselverbrandend tjoften we Aalst voorbij toen die attractieve onderbreekster-stem ons op een kordate maar tevens zeer milde en vriendelijke wijze wist te verblijden met de informatie dat er een ongeval was gebeurd ter hoogte van Erpe-Mere.
Dat had ze niet mogen zeggen.
De 4 pinkers werden opgezet, en de vijfde versnelling werd even verlaten. Langzaam vertraagden al die gegalvaniseerde vierwielers om aan te schuiven bij de groeiende rij wachtenden. De eerste versnelling kreeg werk en zachtjes schuivend vervolgden we gestaag onze weg. Blauwe lichtjes die aan- en uitsprongen verwittigden ons dat 'we moesten opletten, want het is hier ergens gebeurd'. En eindelijk bereikten we de plaats des onheils. Stukken benen en armen, liters bloed op de rijbaan, verwrongen vangrails en verhakkelde autowrakken, geknelde bestuurders werden op het nippertje bevrijd voor de resten van de auto's ontploften. Dit alles brandde zich op ons netvlies, getraumatiseerd voor ons hele leven.
Vergeet het maar, op de pechstrook stonden welgeteld één ambulance, één gekneusde bumper, één auto op zijn dak (woooow), 6 personen, en één gevarendriehoek. Zelfs geen MUG-wagen, 2 brandweerwagens of ziekenhuishelikopter. Niet eens een ploeg van het VRT-laatavond Journaal of van de Streekkrant.
File, dat komt omdat er te veel auto's zijn, of omdat er een wegversperring is, zoals na een ongeval. Hier lag er niets op de baan, de zon scheen, en de radio stond op. En toch vertraagde iedereen. Er was niets ergs gebeurd, maar toch wou iedereen het zien. En zo ontstaat dan de zogenaamde kijkfile.
Ligt dat in onze bloeddorstige natuur, ons sensatie-gerichte maatschappij of ons ramptoeristisch kantje? We stoppen niet om te helpen, maar om eens naar de miserie van iemand anders te kijken. Want zo zijn we allemaal.
Dan gewoon doorgereden, en onze weg vervolgd al was er niets gebeurd. Een nieuw bloederig verhaal heeft zich achteraan ons geheugen genesteld, naast de dagelijkse Rudi Vranckx-reportages.

Denk eens na over onze natuur, het fenomeen kijkfiles, en de genante scenes die je beleeft als jij op de pechtstrook staat. Want het is nog altijd beter te kijken dan gekijkt te worden.

koen, kijkend