staken

Net over de Belgisch-Franse grens:

Arbeiders dreigen gif te lozen in Maas
Ontslagen werknemers gebruiken milieu als drukkingsmiddel

Woedende Franse arbeiders dreigden gisteren 30.000 liter zoutzuur in de Maas te lozen. Richard Fournaux (MR), de burgemeester van het Waalse Dinant, wist hen ervan te overtuigen de giflozing uit te stellen tot dinsdag.

De arbeiders van Lenoir et Mernier bezetten al meer dan een maand hun fabrieken in Bogny-sur-Meuse. Dat ligt in de Franse Ardennen, niet ver van de Belgische grens. Op 7 februari ging het bedrijf failliet. De ruim honderd werknemers werden op staande voet ontslagen. Ze eisen een schadevergoeding van 50.000euro.

De actievoerders vroegen om een bemiddelaar van de Franse regering. Omdat die niet kwam, besloten ze dinsdag naar een laatste redmiddel te grijpen. Als Parijs voor vijf uur vrijdagmiddag niemand stuurde, zouden ze 30.000 liter zoutzuur lozen in de Maas. Om het dreigement kracht bij te zetten, lieten ze alvast een vat van 500liter boven het water balanceren. 'Om het even wie kan die elk moment openen', waarschuwde vakbondsvertegenwoordiger Claude Choquet.

Terwijl het ultimatum in zicht kwam, was er nog altijd geen nationale bemiddelaar. De brandweer hield alvast absorberend materiaal klaar. Op het laatste moment stemden de arbeiders erin te overleggen. Degene die naar hen kwam luisteren, kwam niet uit Parijs, maar uit Dinant. De Waalse burgemeester Richard Fournaux vroeg hen nog eens na te denken over het plan om gif te lozen in de rivier die ook door zijn stad stroomt. Daarop stelden de arbeiders hun actie tot dinsdag uit.

Waar zijn we mee bezig, waar zijn we in godsnaam mee bezig??

altijd?

Het stond zo mooi: 7, 8, 9 maart 2008 Koetshuis Roosdaal. 3 optredens op 3 dagen, het is te mooi om waar te zijn.

Situatieschets:
In Roosdaal, het lieftallig dorpje op de Vlaams-Brabantse grens waar ik mijn persoonlijke wortels in de aarde steek, wou men ook aan cultuur doen. Daarop besliste de gemeente om een volledig nieuw gemeenschapscentrum 'Het Koetshuis' te bouwen. Om dat toch het benodigde eerbied te geven, werd er zowaar een Roosdaalse Revue opgezet met Roosdaalnaren die iets wilden doen: dans, muziek, woord. Aangezien ik me van tijd tot tijd bezig hou met achter een micro te kruipen, had ik speciaal voor deze gelegenheid een set over de geneugden des Roosdaals geschreven, die ik zou brengen in het plaatselijke dialect. Maar spijtig genoeg pastte het niet in het kader van in mekaar overlopende liedjes en sketches. Dus werd ik in de categorie 'randanimatie' geplaatst.

En nu komt het.
Het was de bedoeling dat ik in de foyer van de cultuurzaal mijn tekstje ging komen te vertellen, afgewisseld door 2 meisjes die wat muziek wilden brengen. Ik stond dus in de gang gepositioneerd, waar de mensen binnenkwamen, drank bestelden, andere mensen begroetten, en voornamelijk praatten. Mijn missie was: de mensen even tegenhouden, mijn ding te doen, en ze te laten verdergaan.
Donderdag was het generale repetitie, die voor 95% een voorstelling was, met een bijna volle zaal. Dus ik begin aan mijn gedoe, en merk dat de interesse voor iemand die daar wat interessant staat te doen beneden alle peil is. De mensen lopen gewoon door, blijven babbelen, en kijken niet tot nauwelijks om.
Ik ben in het midden van mijn set gestopt, en heb de volgende dag gebeld dat ik niet meer optreed.

Er bestaat nog zoiets als 'beroepseer', waarmee ik hoegenaamd niet wil zeggen dat ik het kan, en ik ervan overtuigd dat ik nog verschrikkelijk veel moet leren, maar je belachelijk maken doe ik ook niet. Er bestaaan de ongeschreven regels als 'geen drank serveren, volk kort op het podium, ...' Die omstandigheden waren er overduidelijk niet, en uiteindelijk ben ik blij dat ik het afgeblazen heb.

Akkoord, je moet veel kilometers doen en je moet alle speelkansen grijpen eer je dit een beetje kunt, en het meeste leer je door af te gaan, maar er is iets zoals je belachelijk maken omdat je tekst zever in het kwadraat is, en je belachelijk maken zoals ik me ging belachelijk maken.

Conclusie: ik heb er voor gekozen om nog iet of wat zelfrespect over te houden, en heb wijselijk bedankt voor de speelkans.

Op 15 mei speel ik opnieuw in het Koetshuis, maar dan 'krijg' ik het podium, voor een volledige zaal. Daar kijk ik dan weer wel naar uit.

koen

weekend

Weeral volop bezig in de nieuwe maand die de overheid ook wel eens maart pleegt te noemen.

Zaterdag 1 maart kon ik volop meemaken wat het is om VM Groei te zijn. Aangezien ik sinds kort een nieuwe functie heb, altijd mooi op je CV, mocht ik me bezig houden met Groei-activiteiten. De Groei is het lijfblad van de VLK, Vlaamse Levenstechnische Kring ofte de studentenvereniging van de Faculteit Bio-Ingenieurswetenschappen, waar alle frappante uitspraken, marginale gedragingen en andere bezigheden van het hele faculteitsleven in samengevat wordt. Andere literaire uitspattingen krijgen natuurlijk ook een plaats in dit klasseboekje. Dus zaterdagnamiddag heb ik me beziggehouden met het vervloeken van een sorteermachine die niet wou doen wat wij wouden doen. Maar na het een en ander hervezen te hebben, kwamen de Groeis er dan toch ongeschonden uit. De rest van de inspanning bestond uit plooien trappen in de boekjes, en nietjes schieten in de plooien. VM Groei is een agressieve bedoening.

Aangezien we dan toch in Gent waren, 's morgens naar de Omloop Het Volk gaan kijken. De rennersvoorstelling gevolgd en wat rondgelopen tussen de teambussen. Hebben we allemaal zien passeren: Jurgen Roelandts, Johan Vansummeren, Gorik Gardeyn, Leif Hoste, Robbie McEwen, Thor Hushovdt, Paolo Bettini, Tom Boonen, Stijn Devolder, Wouter Weylandt, Gert Steegmans, Nik Nuyens, Bram Tankink, Tom Steels, Bert Dewaele, Koen Muylaert, Patrick Lefevere, Wilfried Peeters, Marc Sergeant, Lucien Van Impe, Andrei Tchmill, Marc Coucke, Renaat Schotte, Stefan Van Loock, Carl Berteele, Michel Wuyts en 2 Miss Sports finalisten.
Na 12 jaar komt de Omloop terug thuis, en dat is in zijn vertrouwde Gent, dus na de Groei-activiteit dan maar naar de aankomst gaan kijken, en een magistrale Philippe Gilbert zien winnen op de nu al legendarische Charles de Kerckhovelaan.

's Avonds naar de Sint-Martinus Fanfare van Kester gaan kijken. Wegens familiale banden en ook wegens professionele banden. De bindteksten geschreven voor de presentatie, omdat ze het wat 'luchtiger' wilden. Ik ben dan ook uitvoerig bedankt geweest als professioneel tekstschrijver voor radio en TV. Het is maar hoe je het verkoopt, nietwaar.

Zondag op kafféklasj geweest.
Altijd eens leuk.
Presidenten met 3 pakken kaarten voor 4 personen.
Altijd eens leuk.

En ondertussen natuurlijk ook nog op regelmatige tijdstippen gecontroleerd of Prof. Soetaert al de punten bekendgemaakt heeft, die hij eigenlijk feitelijk dinsdag al moest bekendmaken.

koen