overpeinzing

Een hogedrukgebied overschouwt ons kleine Belgenlandje.
Een mooie, koude winterige herfstdag is het decor van een weerzinwekkend besef hoe mooi het leven wel kan zijn. Terwijl de zon haar best doet om het zo aangenaam mogelijk te maken, gaat het leven zijn gewone gangetje. De vogeltjes fluiten alsof het maart is, en ze al op zoek zijn naar een partner om een nestje te maken. Dit zijn de momenten die de lange winter weer een stukje korter doen duren.

Dat wou ik even zeggen.


Stilte.

Kosmopol

Eerst een kerstmarkt, met bijhorende Gary Hagger. Dé manier om je zenuwen de baas te kunnen.

Aangezien er blijkbaar druk geflyerd geweest is, was er meer volk dan de vorige keren. Ik mocht zelfs aanschouwen dat er volk recht stond. Een moeilijk publiek, een heel moeilijk publiek. Maar moeilijk gaat ook, heeft een oude Griekse schone ooit gezegd. Zeker in het begin van mijn set was het sleuren, maar meer op het einde waren er wel wat lachjes aanwezig. Conclusie: Mijn beste materiaal zit achteraan, wat ik al wist, en het begin wordt snoeien. Ik kreeg voor de eerste keer een drive om te spelen, door de reactie van het publiek. Grootste probleem nog steeds: de mensen de tijd geven om te lachen. Ik moet ze de kans geven om de mop te snappen. Volgende keer beter, al zeg ik het zelf.
De volgende keer zal evenwel na het steeds terugkerend en blijvend kwaad zijn, wat men ook examens pleegt te noemen.

Spijtig genoeg gaat er een periode van quarentaine starten, maar je kan me nog steeds bereiken via het medium Maria Duval!!

(vergeet je Print Screen niet!)

koen

Grote Prijs Koen Begint

Aan alle mensen op deze aarde,

stilaan telt de teller verder, en stilaan komt de duizend dichterbij.
Wie de duizendste bezoeker is: Neem een screenshot met Prnt Scrn, uwe gsm of de Hubble-telescoop. Stuur me het door (koenmuylaert@hotmail.com) en wacht in spanning af. En verwacht je aan een magistrale Koen Begint-prijs.

En weet dat ook ik Photoshop ken, dus wee aan de bedriegers. Misschien dat er een troostprijs komt voor nummer duizend-en-één, dat hangt af van de prachtige mail die je stuurt.

Voor de mensen die er niet in slagen het magistrale nummer 1000 te wezen: als je braaf bent komt er misschien wel een 2000 te voorschijn.

in opdracht van de jury,

Koen

kosmopol

grillen

Ze hadden het gezegd. Zowel Frank als Sabine als Jill als Frank had het gezegd. De radio had het gezegd. De TV had het gezegd. De krant had het gezegd. Mijn mama had het gezegd.
Het ging stormen.

Maar een student dient nu eenmaal zijn plicht te vervullen en de schoolbanken te vervuilen. Met de fiets onder mjijn derrière trotseerde ik moeder Natuur. Dat had ik niet mogen doen. Bij elke trap kreeg ik een slag terug, harder dan ooit voorheen. De wind nam me op en trok me van mijn fiets. Krampachtig hield ik mijn stuur vast, maar uiteindelijk moest ik noodgewongen ondergaan wat de wind met me van plan was. Ik werd tegen een boom gesmeten en bestookt met hagel. Ik wou dekking zoeken onder een afdak, maar wederom werd ik tegen een daar neergepootte container vol etensresten gesmakt. Mijn vest werd losgerukt, en mijn schoenen werden zwembaden. Toen ik over de straat werd gesleurd raakte ik de bumper van een voorbijslippende auto. Ik kwam tot stilstand in de goot van de gentse binnenstad. Liters water tuimelden naar beneden. Kilo's hagel beukten zich in mijn lichaam zodat ik niets anders kon dan het ondergaan. Ik trok ineen, rillend en bevend van de kou, kletsnat over heel mijn lijf. Ik zag blauw van overal tegenaan te vliegen. Net als ik dacht dat het gedaan was begon de hevigste regenbui die ik ooit gevoeld heb. De wind stak terug op en ik bereidde me voor op het ergste.

Mijn mama zette de ventilator af en wreef over mijn gezicht met een washandje.
"Het is niets, je hebt een nare droom gehad."