altijd?

Het stond zo mooi: 7, 8, 9 maart 2008 Koetshuis Roosdaal. 3 optredens op 3 dagen, het is te mooi om waar te zijn.

Situatieschets:
In Roosdaal, het lieftallig dorpje op de Vlaams-Brabantse grens waar ik mijn persoonlijke wortels in de aarde steek, wou men ook aan cultuur doen. Daarop besliste de gemeente om een volledig nieuw gemeenschapscentrum 'Het Koetshuis' te bouwen. Om dat toch het benodigde eerbied te geven, werd er zowaar een Roosdaalse Revue opgezet met Roosdaalnaren die iets wilden doen: dans, muziek, woord. Aangezien ik me van tijd tot tijd bezig hou met achter een micro te kruipen, had ik speciaal voor deze gelegenheid een set over de geneugden des Roosdaals geschreven, die ik zou brengen in het plaatselijke dialect. Maar spijtig genoeg pastte het niet in het kader van in mekaar overlopende liedjes en sketches. Dus werd ik in de categorie 'randanimatie' geplaatst.

En nu komt het.
Het was de bedoeling dat ik in de foyer van de cultuurzaal mijn tekstje ging komen te vertellen, afgewisseld door 2 meisjes die wat muziek wilden brengen. Ik stond dus in de gang gepositioneerd, waar de mensen binnenkwamen, drank bestelden, andere mensen begroetten, en voornamelijk praatten. Mijn missie was: de mensen even tegenhouden, mijn ding te doen, en ze te laten verdergaan.
Donderdag was het generale repetitie, die voor 95% een voorstelling was, met een bijna volle zaal. Dus ik begin aan mijn gedoe, en merk dat de interesse voor iemand die daar wat interessant staat te doen beneden alle peil is. De mensen lopen gewoon door, blijven babbelen, en kijken niet tot nauwelijks om.
Ik ben in het midden van mijn set gestopt, en heb de volgende dag gebeld dat ik niet meer optreed.

Er bestaat nog zoiets als 'beroepseer', waarmee ik hoegenaamd niet wil zeggen dat ik het kan, en ik ervan overtuigd dat ik nog verschrikkelijk veel moet leren, maar je belachelijk maken doe ik ook niet. Er bestaaan de ongeschreven regels als 'geen drank serveren, volk kort op het podium, ...' Die omstandigheden waren er overduidelijk niet, en uiteindelijk ben ik blij dat ik het afgeblazen heb.

Akkoord, je moet veel kilometers doen en je moet alle speelkansen grijpen eer je dit een beetje kunt, en het meeste leer je door af te gaan, maar er is iets zoals je belachelijk maken omdat je tekst zever in het kwadraat is, en je belachelijk maken zoals ik me ging belachelijk maken.

Conclusie: ik heb er voor gekozen om nog iet of wat zelfrespect over te houden, en heb wijselijk bedankt voor de speelkans.

Op 15 mei speel ik opnieuw in het Koetshuis, maar dan 'krijg' ik het podium, voor een volledige zaal. Daar kijk ik dan weer wel naar uit.

koen